Zafer Yazıcı Şiirleri - Şair Zafer Yazıcı

sen, sarıl ona sımsıkı,
bir aşık gibi, yan!
o sana sarılmasa da.
zaten hep ateştir bu aşkta,
yakmaz senin tenini bu kış gecelerinde,
sen sarılmadıkça O’na! ..

Hasret içine, ayrılık konulsa da

Anlatımında var

Şairin,

Yavaşça ilerliyordu geceden sabaha doğru zaman
Memleketime kar yağıyordu
Ve kuşlar göç ediyordu buralardan
Bir daha geri dönmemek üzere...
Tan yerinin kızıllığı idi saçlarının rengi
Ve her baktığımda alamıyordum kendimi senden!

Issız bir tepede olsam
Sapasağlam bassam ayaklarımı yere
Bir ben olsam,
Bir de başımda kavak yelleri
Sonra kaldırıp başımı gökyüzüne baksam
Bir sıçrasam kuvvetli deli gibi

Koş!
Arkanda bir toz bulutu bile bırakmadan
Deli gibi koş!
İz bırakma geriye, bırakırsan yakalanırsın!
Bakma geriye, ne var ki gerilerde ilginç olan?
Bakarsan aldatırlar yine! o zamanda aldatmışlardı,

Filizlenmiş yine bahçede güller!
İlkin sevdaya susamış gibi boynu bükük,
Lalettayin zamanlarda ben sana esir!
İlk tomurcuk açışı gibi heyacanlı,
Zafer kazanmış gibi mutluyum şu sıralar! …

İllaki hayat..
hayatın altında esre,
esrenin kifayetsizliğinde, aklına esse (de) göçüp gitmek
muhakkak bir elif uzunluğundaki hayatın sonu
ki kimine göre uzun, kimine kısa
her olur olmaz yolun sonu

Sevdaya karşı adı konmamış yazılar var!
içinde aşka dair tek bir kelime bile olmayan..

Kimdir bu bilinç içinde yalnızlık ve gaflete düşen?
Kimdir, benim gibi, yalnız başına aşık olacak kadar, hayalperest?

Gün ağarıyordu yavaş yavaş.
Sabahtı ve kuşlar ötüyordu yeni güne doğru
Ve ağır ağır kar yağıyordu Ankara’ya
Ne böyle bir şey görülmüştü
Ne de duyulmuştu uzun zamandır,
Ve hayat o kadar hızlı geçiyordu ki

Sevdiğim..
Masalsı düşler anlatmak isterdim sana!
Anlık gülmecelerle kandırıp, girerek ruhuna,
Aşina bir misafir gibi konuk olmak isterdim gözlerine!
Ellerine dokunup hasret giderip, sımsıkı sarılarak bedenine,
Eğilip dizinin dibinde, mutluluktan ağlamak isterdim! ..