Yavuz Doğan Şiirleri - Şair Yavuz Doğan

(Antimoni ve Realite)

-Bahçe –

Derler ki intihara meyilli bir hayatın
Ve dörtnala giderken yorgun düşmüş bir atın

Kimseler sormadı halin ne diye
Eller mi vefasız ben mi geç kaldım?
Bir yangın kalırken aşka hediye
Küller mi vefasız ben mi geç kaldım?

İçimde sönmeyen bir ateş yanar

- Dostum kalmamış beyim.-

Kararmış bir kandili alıp avuçlarına
Yıldızların nurunu üzenin düşmanıyım.
Gecenin gizlediği simsiyah suçlarına
Sabahı ortak eden düzenin düşmanıyım.

-… Kan tutar düşlerimi, ama kan içindeyim… -




Ey sevgili, ne diye soruyorsun halimi

“ Aklım karıştı yine “


- Onlar ki bir bebeğin gülüşünden korkarken
Umudun ölüşünden hiç korkmadılar beyim. -

Ellerimi semaya açıp haykırdım Ya Rab
Ya bir deniz emreyle ya akacak göl göster.
Gölgemin takibinden kaçıp haykırdım Ya Rab
Ya girecek bir kapı ya çıkacak yol göster.
Parmaklarım titriyor bu ne heyecan Ya Rab
Gözlerimin içinde cam kırığı umutlar.

Ey yar! Nasıl unuttun? Hatırla, sözlerimin
Hükmü geceden bile sönüktü sen giderken.
Yıldızları görmeye alışmış gözlerimin
Bakışları toprağa dönüktü sen giderken.

______Hiç unutmam, o gece hüznün yağmuru bile

Sırrınla süslediğin perdeyi aralayıp
Gözlerine son defa bakmaya yemin ettim.
Aldığın her nefesi ömrüme küfür sayıp
Var olduğun her yeri yakmaya yemin ettim.

Kararmış gökyüzüme küskün bir ay doğarken

- Keşkeler özlemlerin yorgun bileşkesiyken,
Her gidiş bir dönüşün gecikmiş keşkesidir.-


Gidişin yakamozu terk eylemiş bir nehir
Gidişin yangınlara teslim olmuş bir şehir.

I - Giriş -



Bakma artık ardımdan, dönüşü yok bu işin
Gözlerinin gönlüme hapsi bu kadar işte.