Yasemin Güven Şiirleri - Şair Yasemin Güven

Zaman yaklaşıyor vakit gitme vakti içimin yandığını kalbimde hissesiyorum...
İnsana gitmek değilde sevdiğini ardında bırakmak koyuyor...
Sen seviyorsun gözünün içine bakıyorsun canın yanıyor onun için...
Ya o gözlerine baka baka aldatıyor aldatmaya çalıyor sen yokmuşsun gibi...

İnsanlar niye böyle niye hep bir yalanın peşinde kandırmanın acı çektirmenin..

Kara zindanlar içinde gibiyim sanki...
Niye yoksun yanımda neden bırakıp gittin...
Canımın yanıcanı sensiz nefes alamıcamı bilemedinmi...
Neden bıraktın ellerimi yanlız koyup gittin...

Beklemek ne kadar zor gelmiceni bile bile...

Bazen insan konuşmak söylemek istediklerine susmaya zorlanıyor...
Herşeyi görüp duyup hiç birşey olmamış gibi davranmaya çalışmak...
O kadar karma karışık hayatın içindeyim ki kendimi bulamıyorum...
Sesler duyuyorum insanlar görüyorum ama çığlık atsam benim sesim duyulmuyor...

Sevmemiz mi hayataydı sevilmeyi istemek mi yanlış olan benmiydim yoksa...

Aynaya baktığımda kendimi tanıyamadım bambaşka biriydi sanki...
Çektiğim acılarmı yoksa beni üzüp yıkanlar mı değiştirdi yüzümdeki ifadeyi...
Bakınca tek farkettiğim o gülümseme yoktu gözümdeki ışık sönmüştü...
Kendime kızdım öflelendim ben ne yapmıştım kendime nasıl yaptım...

Kendimden özür diliyorum değmicek insanlara ne kadar ödün vermişim...

Değmesin bundan sonra gözlerin gözlerime
Başkasının tuttuğu elin tutmasın ellerimi
Seviyorum diyen kalbin sevmedin artık beni
Ben gidiyorum bitirdim bizle olan her şeyi

Yalansız riyasız gelmiştim sevmiştim seni

Ben seni yalnızlığımda sevmiştim gecenin karanlığı gibi olan gözlerini...
Ben temiz kalbini yalansız sözlerini sevmiştim bana iyi geldiğini sandığım için sevmiştim...
Senden kaçmak istedim sevme kalbim yine acılar içinde kalıcaksın demiştim ama olmadı...
Herkes yapsada benim sevdiğim adam yapmaz demiştim yarı yolda bırakmaz demiştim...

En çokta sen yanıltın beni sen öldürdün sen paramparça yaptın...

Yorgunum be hayat öyle böyle değil yalan insanlardan kendi doğruşarımdan...
Doğru olmaya çalıştıkca hayat kavgasını kaybettim yada kaybetmeye mahkum oldum...
Anladımki ne kadar doğru olursan bir okadar da yanlız kalırmış insan...
Ben ne istedimki biraz sevgi biraz güven sığınacak liman çokmu...

Bakıyorum insanlara ordan oraya koşturuyorlar nefes almadan...

Neden yetim çoçuk gibi büyüdüm ki niye sevmediler..
Kırdılar döktüler hayatım cam kırıklığıyla dolu..
Nereye dönsem canım daha fazla acıyor sanki..
Küçük bir çoçuktum ne yapmış olabilirdi ki..

Sevilmedim hiç saçım okşanmadı üstüm bile örtülmedi geceleri..

Kapatın ışıkları etraf karanlık olsun görmeyin kimseyi
Gözümden akan yaşlarımı harap olan hayatımı görmesin kimse
Üzgün bakışlar olmasın üzerimde kimse olmasın yanımda
Beni bana bırakın dertlerimle acılarımla başbaşa

Hadi atın üstüme kara toprakları ellerinizle gömün beni

Nerden tutarsam tutayım hayatımın bir köşesi hep elimde kalıyor ve toparlayamıyorum...
Bazen kendim dahil aklımdaki herşeyi unutmak istiyorum kötü olan bütün izlerimi silmek...
Bazen rol yapmak gerekir ya ben o haldeyim mutlu değilim ama mutluymuşum gibi...
Ben seni gözümde çok büyütmüşüm seni ulaşılması imkansız bir hale getirmişim...

Aslında kimse değil kendimin en büyük düşmanı benim izin verdiğim için üzmelerine kurmalarına...