Veysel Şimşek Şiirleri - Şair Veysel Şimşek

Dost görünüp düşman olanı,
Bende sevmem böyle insanı,
Beden çeker rezil canı,
Pes doğrusu lanet sana.

Söz verir sözünde durmaz,

Birileri birine kuyruğun sallar,
Herhalde yalaka parmağın ballar,
İşte beni bundan üzer bu haller,
Şahit oldum kuyruk sallar yalaka.

İnsi cinsi değildir hiç akrabası,

Asırlardan beri dön bak geriye,
Berbat düzen kurt dadanmış sürüye,
Madem öyle hayat nasıl yürüye,
Komşusu açken tok yatana laanet.

Aç karnına olmaz gönül eğlemek,

Çok konuşsan derler sana gavurdur,
Suskun kalsan zannederler sağırdır,
Ben bilirm taş yerinde ağırdır,
Nedense insanları aklım almıyor.

Şeytanıda geçer şeytandan öte,

Bir tane öküzle iki ineğe,
Mide bulandıran bir kaç sineğe,
Kendin bilmez yanar döner döneğe,
Nasılda aldandım nasıl inandım.

Hediye var dedi geldi kapıya,

Yalan makinesi yalan aleti,
Körde olsa keskin keser jileti,
Belli olur insanların laneti,
Yedisinden yetmişine inanmam.

Bilse nankör geçmesi zor srattan,

Yeterki o dost bana versin güveni,
Ne farkeder yağlısıyla yavanı,
Ben bilirim beni kalpten seveni,
Gerçek dosta can adarım ölürüm,
Elim kanda olsa yine gelirim.

Devirmi değişti nesilmi azgın,
Zalimler şımarık ehliler üzgün,
Yaralı ceylanın gözleri süzgün,
Nerde vicdan yokmu Allah korkusu.

Nasıl olurda evlat babayı tınlamaz,

Yokluk bizi koyar ateşe köze,
Zenginler fakiri getirir dize,
Avazım duyulmaz ne gerek söze,
Hiç kimse yüzüne bakmaz yoksulun.

Bu berbat düzeni böyle bilseydi,

Gariban masumun elleri bağlı,
Her zaman zorbadır zorbanın oğlu,
Farketmez şehirli farketmez köylü,
Zorbalıkla işi zorbadır dişli.

Belli hayat okuluna gitmemiş,