Umut Bektaş Şiirleri - Şair Umut Bektaş

sevdasına korku düşmüştü kadının
mutlu olmaya alışık değildi
belkide
sevmekten korkuyordu adamı
ve bir erkeğin kendini bu kadar çok sevmesinden...

Mavilik...

ağlarım
atlarım en yakın köprüden
denize
ölümüm elinden derim, dalgalara...

Mucize

küçük bir mucizeydi
gülüşün
dünyaya ve bana...

mutluluklar biriktirebilmeli insan
mutlu anlar biriktirmeli ceplerinde
zor anlarında elini atıp ceplerine bir avuç alıp sürebilmeli yüzüne
mutlulukla yıkayabilmeli bedenini
umutla bakabilmeli sevdiğinin gözlerine
baktıkça mavi mavi martılar gökyüzünün griliğini maviliğiyle kapatabilmeli

mutluluklar biriktirebilmeli insan
mutlu anlar biriktirmeli ceplerinde
zor anlarında elini atıp ceplerine
bir avuç alıp sürebilmeli yüzüne
mutlulukla yıkayabilmeli bedenini
umutla bakabilmeli sevdiğinin gözlerine

hayat denen bu oyunda kaç kez daha yenileceğimi bilmiyordu adam,
ki kaç kez daha oynayacak gücü kaldı ondan haberi bile yoktu
ama hissediyordu az kalmıştı...
yenilgiyi kabul etmesine az kalmıştı bunu biliyordu sadece
ve daha da kötüsü bunu hissediyordu...
karamsarlık almış başını yürümüştü

yastığımın baş ucunda duran lambanın ışığı vuruyor
aynaya
tam o anda içinden karşı tarafa geçmek istiyor düşüncelerim
bedenim onu tasdikliyor...
aynanın sırlı tarafı
kimsenin bilmediği ulaşılamayan taraf

ortaköyde kedinin benimle konuşması

Deniz
sen gibi kokuyor
ve
senin gibi yaşanılıyor uçsuz bucaksız,
bazen sakin..
bazen dalgalı..

Ruhun bakışı...


insanın içini ısıtan mı yoksa acıtan mı anlaşılamayan garip ama çekici bir bakışın var. insan baktığında bir daha bakmak istiyor ama bir yandan da nereden geldiği belli olmayan? ? ? işaretleri kaplıyor ruhunu...bedenim yaklaşmak isterken gölgem bir adım geri duruyor...