Umut Bektaş Şiirleri - Şair Umut Bektaş

Geceleri bembeyaz karla örtülü sokaklarda…
Sessizce gezinip evsizleri ısıtırdı sesin…
Bir sokaktan bir sokağa…

Gülüşün sesinden güzel, sesinden sade…
Konuverirdi hayattan hiç beklentileri kalmamış

aklından şeytani düşünceler geçirse dahi bunu yapamaz uykusunda
öylece masumane bir şekilde uyumaya devam eder...
iyiliktir insanı uykusunda bürüyen...
insanları bu yüzden uyurlarken daha çok severim..

umarsızca bırakıp gittiğin
ellerim,
yalnız kaldı o isimsiz sokağın ortasında
bir hayal uzaklaşırken...

Bazen bir şey olsa derin gri bir sessizliğe bürünse bedenim
ve ben öylece yatarken...
insanların bana dair pişmanlıklarını, hatalarını yakarmalarını izlesem..
Sessiz ve derinden…

yeni bin yılda sensizdim
üstünden yıllar geçti
ve yeni bir yıla daha sensiz giriyor
hem yüreğim hem bedenim
halbu ki ne çok arardı
gözlerim gözlerini karşısında

annemdin...

ne zaman sırılsıklam aşık olsada sana koşardım...herkesten ve her şeyden önce ilk adımı sana atardım...gülüşündü beni hayata bağlayan...ve ellerinde kararlılığımı ortaya koyan
saçlarının güzel kokusuydu baharın habercisi....
annemdin baharı bana müjdeleyen...
kızım derken kelimeler kaybolurdu

adam sonu olmayan bir aşk arıyordu
kadın ise her aşkın bir sonu olduğunu düşünüyordu
adam kadının ruhunu çalmak için çabalıyordu
mevsimlerden sonbahardı
hava bir yalnızlığa çalıyordu
adam sokakta tek başına yürürken gördü kadını

zamanın önemi yok
ankarada soğuk bir gecede
sonbaharın sensizliğindeyim
yapraklar düşmüyor sokaklara
ve yağmıyor ne kar ne yağmur
sokaklara...

yasam denen su oyunda son perde oynanmadan oyun bitmez diyenlere
inanmamak gerekir çünkü son perde en bastan bellidir...
ne ilki vardir bu yüzden ne de sonu...
biri mutlu sona ulasirken digeri hüzne kavusur tüm yalinligiyla...
kimi sevdigiyle konusup mutlu olurken kimi de pencereden bir yabanci gibi izler
içinde olmak istedigi o gülüsleri...

kursağımda kalan acı bir tattı
adın...
her nefes alışverişimde hayatı zehir ederdi
adın..
dudaklarımdan harf harf dökülürdü
adın