Ümit Turhan Şiirleri - Şair Ümit Turhan

Gençliğimin sonlarında, otuz sekiz yaşındayım.
Daha dün otuzdum; yarın sanki kırkımdayım.
“Gençlik sabun gibi, kayar gider” derdi dayım;
Saçlarım da dökülüyor, kel kalacam farkındayım.

Takvimde bir yaprak isem, eylül–ekim ayındayım.

Yazacağım öfkemi yine kâğıda,
Yoksa dönüşecek derin ağıda.
Dinle hele, dinle şu sitemkârı da,
Birkaç satır daha kal be Pakize.

Titrek bir alevken, yangındım sana,

Bırak şu mutfağı, gel bizim köşke,
Sana olan aşkımız inan bambaşka.
Foyası döküldü, neylesin Meral,
Sıra sende yine, haydi Bay Kemal.

Bak, yenilirsek senden bilirim,

Yalnızlığı bize pay edip de vermişler,
"Neden?" diye soruyorsun Ahmedim.
Hatamız mı vardı bizim, ne yaptık diye
Dertlenip de yüreğini yoruyorsun Ahmedim.

Gidenler, kalanlardan fazla diyorsun;

Otur şöyle geç karşima, anlat usulca,
Mey'ler dolsun kadehlere, keman susunca,
Canın sıkkın, anlıyorum surat asınca.
Bu gün, yarın diyerekten eyleme beni.

Bilirim; pek sevmezsin için açmayı,

Bembeyaz olmuş saçları,
Ülkem gibi yorgun üzgün..
Ülkem gibi çaresiz kalmış bakışları.
Yüzlerinden okursun iyice baksan,
Belli belirsiz pişmanlıkları.

Bir hayırsız kul olsan da,
Çıkmazlarda yol olsan da,
Ümit kesip lâl olsan da,
Affedecek Allah’ın var.

Sırt çevirse cümle âlem,

Yıkılsın dünya, gökler ağlasın,
Kopsun kıyamet, gün yaşanmasın,
Yattığım gecede sabah olmasın,
Sen beni bırakıp gidersen annem.

Tarifi zordur, kelamla sözle,

Bin kere gelsem yalan dunyaya,
Yine de sen ol isterdim babam.
Helal lokma ile evlatlarına,
Kol kanat geren işte bu adam.

Yoktan var etti, elde yok iken.

Tatlı tatlı melteminle, esip bana ümit verme.
Giyinmişsin yeşilini, kandırırsın beni bahar.
Çiçek kokar dağlarında, bülbül öter bağlarında,
Bu son fasıl çağlarımda, âşık etme beni bahar.

Senin havan kandırdı da, rüyalara daldırdı hep.