Bir halay ki;
Kol kola,
Asırlardır dönüyor insanlar.
Ve sen narin,
Ürkek bir ceylan gibi;
Birden bire,
Sen gittin ya,
Dudakların dururmu,
Onlarda gidiyorlar.
Ya gözlerin;
Yüreğimdeki nehirleri,
Taşıran gözlerin.
Yükseklerde kimler yaşardıki
Artık alçak ülkelerin
Alçaklığı kadar derindi
Çaresiz hüznümüz
Göçlerin içinde
Karanlığın içinde;
Bir nehir akıyor.
Kıyısın da söğüt ağaçları;
Uzaklardan esen yelle,
Bir sağa bir sola bakıyor.
Ve yaşıyor uzaklar da;
Kuş seslerinde sen.
Dut ağacının;
Hışırdayan dallarında sen.
Sen varsın sevgilim;
Uzak yamaçların sonunda ki,
Kar beyazı ufuklar da.
Tren rayları getirdi bizi
Paslı ve otlarla sarılı raylar.
Güneş çıktı anne
Bizide andı bugun
İlk kez bir aydan beri
Yıkandık günün alnında.
Gözlerindeki yaş,
Hiç kurumadı.
Ve gözlerinin mavisinde çalkalanırken,
Ayrılığın hırçın dalgaları.
Boşalırdı damla damla gözlerinden,
Sevginin berrak damlaları.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!