Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Gece ne kadar derin ve sessiz.
İçinde sonsuz nice sesli zamanlar taşır.
An be anı yaşarken içindedir tüm yarınlar.
Sükunet, bir şiir gibi olur henüz güneş doğmadan.

Söz söylemek akıldan gelir, susmak yürektendir. Fakat unutulmamalıdır ki akıl sessiz işler kalp çok seslidir...

Tanımamak değil tanım olamamak zordur. Tanımak bilmektir. Bilmeyi tanımlayamamak,
yarımsız bir yanımız ıssız tanımsız kalmaktır. Tanımak bilmekle tamamlanmaktır içimizden.
Herşey tanımsız gibi görünebilir çünkü bazen neyi, neden,nasıl, niçin öğelerinde kendimiz dahi tanımsız kalırız.
Ve bu tüm derin tanımsızlığın içinde yaşam ve insan da dahil tanım olmak yaşam, tanımak; bilmek,olmak, anlamaktır.
Ve kendimizi tanıdıkça anlamlaşır yaşam ve yaşama tamamlandıkça tanımlanır insan.
insan kendinden uzaklaştığında yakınlaşıyor hayata ve hayattan kendine yaşam olarak yansıyor.

Önce sessizlikte suskunluğu dinler insan.
Sonra suskunluğun duyuşunda susar.
Önce sessizliği susturur.
Sonra sessizliğin bir ses olduğunu,
sükunetin dirilişinde duyar.
Önce düşünmek ister.

Sözler dışımızda oluşan bir ışık, anlamlar içimizde oluşan aydınlıklardır. Özümüzde ki aydınlıkla, sözlerin anlamlarına ulaşılabilir ancak.
Kelimelere anlam yüklediğinde anlamak olur zaman. Sen dahil herşey anlamlaşır.

Gözlerinizin içine dahi bakamıyacak insanlar sizi sözlerine dahil
ediyorsa, bu sözlerini yürekten görmediklerinden veya gördüklerini
söyleyemediklerindendir.

Sonsuzluk, sonsuz kalplere dahi yetersızdır bazen.
Çünkü sonu olmayan birşeye sonsuzluk hep bir başlangıçtır.

Özgürlüğün gözlerinde,bir anlık yaşam
Öz duyuşunun sonsuz varoluşudur...

Bazen kendini duymazdan önce yaşamı duymak gerekir.
Duyumsayabilmek yüklendiğinde kalbine,
işitilmez olur kendinde duyabildiklerin.
Belki okyanusun derinliğine aittir,
ancak kendinden değildir o içinde varolanlar.

En çok siyah beyaz sessiz bir samimiyet değerlidir.
Belki rengi sesi yok ama en güçlü duyuş veriyordu içtenliğe dair bütünlenmeye kalpten.