Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Sözlerinizin sonundaysanız eğer, bir anlama varmışsınız demektir.
Bu anlam kendinden öte anlam ve duyuşunuz olan bir mana oluşturur ki
işte oradadır başlangıç.
Daima başlangıcın neresi olduğunu düşünürsünüz bazen.
Henüz dinlerken kendinizi, duyumsamadan,tek kelimede veya söz ettiğiniz herşeyde bir anlam katar gibi içimizde.
Söz edilen herneyse şimdiye ait değildir

Heryeni günden ululuk sahibi olabilmeyi dilemeli ve baktığında gökyüzüne hissedebilmeli
Yağmurlar ruhunu ıslatabilmeli,kalbinde ovalar olmalı ki ıslanan teninden,kendi topraklarına ulaşabilmeli
Göğsünde büyütebilmelisin yaşarken evreni, güneş bazen ışığını ruhuna bırakabilmeli.
Rüzgar okşamalı yüzünü başka bir aşk olmalı duyduğun içinde seninle varolan.
Mesela öyle gülümsemelisin ki, bin yıl sonrasından bir yansıma olabilmeli.
...Çünkü cennete ait tek çiçektir gül.

Herşeyde ve herşeyden önce kendimizi affetmeli.
Daima yaşayacak olanı ve yaşam olan herşeyi.
Gülün dikeni var diye gül kokusundan geçer mi ki?
O acıyla sevgiye,güzelliğe,birliğe semboldür.
En gerçeklik yürekten gülümseyebilmektir.
Ve gülümsetebilmek kendi içinden.

Duyulan özgürlüktür yaşanılan hayat.
Zaman seni,sana ulaştıran yansıman.
Sözsüz,kelimesiz,yazısız bir duyuş.
Kalbinle görebildiğin beyazlıklara yazılmış bir renkti bakış.
Aşk bakıştı, kalbinle ulaşabildiğindi.
Ulaşabilmenin içinden şimdi, daha önce ve öncesiz daima yazılanlar.

Kelimeleri göz değil yalnızca düşüncemiz okur.
Düşünce harfleri oluşturur ve kelimeler bakışımıza yansır.
Yazarken harf harf dokunduğumuz düşüncenin bütünüdür.
Bazen harfler ne kadar karışık olsada insanın algısıdır doğruya vardıran.
Ve ne kadar karışık olsada duyuşumuz, kelimenin içinde ki doğruluktur daima anlaşılmayı algılatan.

Henüz yazısız bir düşünce yazgısı vardır içinde.
Seni oluşturan yazımlar içerisinde,
duyuşunun serinliğine
dokunmak kadar içtendir bakışın.

En gerçek özünle yalnızlığa sarıldığında ve bir dağ başında yalnız gibiysen eğer bil ki oradan mutlaka bir çam kokusu duyacaksın. İşte o an, yağmura dokunmasanda düşüncene tutulacaksın. Düşüncende arınıp, en gerçek düşüncelere akacaksın.
Yağmurlarca karışmak yaşama.
Yaşamak o tek tanenin derinliğindedir. Bir bütüne akmak gibi görünen özünden ayrı düşen. Kimi zaman en yüzeysel kimi zaman en derinlikten bütünlenen.

Bilgeliğin ilk öğretisi kendin olmaktan geçmektir.
İnsan kendi bilgisinin birikimidir.
Bilgi kendini bilmez ancak bildirir.
Birikim, öğretiyi ve kendini ehlileştirmeye iletir.
Ancak bunu yaparken bilinç bilgiyle şuura akmaktır.
Düşünceye varmak ulaşmaktır ki,

Nice coşkular içinde uyanıştaydı insan.
Görülen umutların içinde;
kaderin ördüğü yaşamlar,
ses veriyordu işlendikçe ruhumuza ince ince
Yaşamın içinde insan rüyaydı gerçekliğe.
Dizginlenmeyen bir özgürlük ve düşüncenin şaha duruşu,

Suskunluğun sesi olmasa kendini duyamazdı insan.
Her sessizliğin en derin iç sesi vardır. Hayatta sessiz çok şey anlatır adı yaşamak olan. Düşüncenin sesi en gerçek sestir duyulan ve diğer tüm sesleri susturan.