Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Yaşamımız boyunca bir çok el gözyaşımızı silebilir ama çok az kişi kalbiyle gözyaşlarına dokunandır.
Kalbiyle gözyaşlarına dokunan ise yürekten gülümsetmek için yanında varolandır.
Madde belki birçok şey gerçekleştirebilir ancak maneviyat yalnızca kendimizi gerçekleştirendir.

Yeryüzü sahnesinde hep geçmişi izlersin.
Gelip geçenleri.
Gökyüzü sahnesinde ise daima geleceği izlersin.
Yağmurun akışı ve güneşin sonsuz ışığı ve ay'ın geceye varışını.
Bin gözden daha parlak yeryüzüne bakışını izlersin.

Gölgeler ışığın yansımasıdır.
Gölgeler ışığın özüdür, ışıktan gelir.
Gölge deriz, ışıktır aslolan.
Işıksız gölge olur mu hiç?
Ben nasıl benliğimi bilirim gölgem olmadan.
Güneşinde gölgesi vardır. Her gece yansır.

Masum bakışların içine bıraktım tüm duyuşlarımı. Duyumsadıkça kendimi.
Yavru bir kuşun ürpertisinde özgürlüğüm,bir çiçeğin tohumunda gülüşüm.
Gördüm ki; ses duymak değildi sessizliğin sesi, en derin görüştü bazen.
Bir insanın bakışlarına ulaşılabilir ama neler düşlediğini asla!
Bir yaşamın ışığı kısılabilir ama bir bakışın ışığı asla!
Bir sahne daima kendine kapanır. Yüreğimizde açılan perde ise yeni zamanlara sahnedir.

Bir ışığı hayat edinenler o ışığı göremeselerde orada olduklarını bilirler.
Çünkü güneş hiç göremeyenler içinde doğar.
Aydınlığa yüz sürmek güneşin kalbe doğmasıdır.
Kalbinde mum aleviyle yaşamak kendi ruhuna ışık tutmaktır.
Çünkü güneşi yandıran, mumuda yakandır. Yaradandır.
...Aydınlık bir düşüncenin neler değiştirebileceğini duymasıdır ışıksız kaldığında insanın.

Hayat, bölüşmekten çok bölünmektir. Çünkü bölündüğünde sen,yaşam bölüşülür ancak. Birdir kalbin birliği ve binlerceye bölünmektir içinden.

"Yaşamın içinde bakışına bir sanat bulabilmek,
kendi yüreğinin eserini tamamlayabilmektir."

Gözlerimiz kapalı isteklerimiz olabilir.
Önemli olan ulaşıldığında, gözlerimizin kamaşmaması aydınlıkta ve ulaşılmadığında kararmamasıdır karanlıkta ruhumuzun.

Öyle derin bir gerçekliğe kapanır ki gözler.
Oysa sadece kalbin açıktır sonsuzluğa.

Gerçekte varolan şey yokluk dahi olsa o içinden
yok ederde tüm yokluğu varlık kalır geriye.
Ve içinden kendine vardırır.
O noktada yokluk var mıdır ki? asla yoktur!
Varlıkta kalbin özüne varış vardır.
Ve varmak, varolabilmek varoluşunun yok olmadığıdır