Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Sanat, insanın kendi parçalarını bir çizgiden ve şekilden öte kendini öz duyuşundan tanımlaması değil öz bir duyuşa tamamlamasıdır.
Mükemmel insan olabilmek bir sanattır. Ve bu değeri içinde yaşatıyorsan değerin dışarıda anlaşılacaktır.

Susmak...
Söylemek istediklerine,
Söyleyemediklerine,
Anlaşılmayan söylediklerine.
Söylemsiz kalabilmeye,
Sözden öte özüne susmak.

Zamana bütünlenmek bir an oluyor
duyumsamak sonsuzca.
Zamana bütünlenmek bir bakış açısı kadar derin
Ve bir an gözyummak kadar kendine karanlık.
Veya ne yöne baktığını bilmeden,
Varolan sonsuz bir yön görüşünün içine işleyen.

İçimizde ki herşey bu kadar yoğun olmasaydı, herşey bu kadar loş olamazdı. Karanlık gözlerimizi kapattığımız anda gibidir. Oysa gece dışarıda. Işık sabah güneşindeyse eğer, ruhumuz şimdi loşta...

Az ötede gül bahçesi vardır biraz ötede çamur.
Ancak güllerin dikenleri delerde yüreğimizi bazen, çamurlardan tertemiz çıkar özünde arınmış olan.
Kendimizinde topraktan geldiğini duyumsarcasına, zaman zaman
kuraklaşmış varlığımızın içinde varoluşumuz ummanlarca bir toz bulutu gibi ruhumuzun duyuşu savrulmaya ait.
Bağrımızda nice güller devşirdiğimizin resmi düşüncenin izlerinden.
Düşüncenin kokusu içimize işler bütünler kalpleri.

Bir düşünceye hükmedilebilir ancak bir düşünene asla!
Yürekten bakabileceğimiz yöne akarız daima kendi içimizden bakış olacak kadar yaşama.

Sen gül koklamak istersin,sevgiyle eğilirsin.Gül, duyuşuna kokusundan öte misk verir,
Duymaktan öte duyumsayış olur dokunuş, dokunuşun sesi, yürekten bir gülümseyiş.
Bazen yanı-başınızdakiler bir düşünce ileri gitmeyebilir ancak kalbinize işlenen her ne ise düşünce ötesi sizinledir.

En büyük değer değerlerine sarılarak yaşayabilmektir.
Yazarız buyüzden yazı bir hayat içinden yaşarız.
Yazdıklarımızı yaşarız bilmeden.
Kalbimiz okundukça kendimize dokunuruz.
Ancak öyle dokunuş olur ki;
yaşam içine, sen kendi içinden yaşama dokunursun.

Anın içinde bilinç tüm anılara eş değerdir.
En masum anındır ancak en gerçek zaman.
Camda bir iz sır yoktur aslında insandır kendi iç yüzünü gören.
Dağıldığında,duyduğunda varlığına dokunursun kalpten.

Belki kirli bakabiliriz ancak asla kirli söz söyleme hakkına sahip değiliz.
Çünkü bakışımız kendi özümüze, sözümüz ise bambaşka duyuşlarda görüntüdür.