Tuba Gürdere Şiirleri - Şair Tuba Gürdere

Bir yalnızlıktır yaşam adı konmuş kuytularda.
Bir haykırıştır derinden yaşam.
Sesinin yankısını duymaktır hayat.
Bir özgürlüktür hayat yaşanabilecekse özgür ve tutsak.
Bir sesleniştir bakış, duymak ayrıntıdadır zamanı.
Anlamaktır kendini zaman yaşamaktır sorumsuzca aşk.

En özel cümleler içinse ömrümüz, yaşamak bir noktanın ardından gelmeli.

Nedir ki gerçeklik?
Bazen kendimizin ötesinde bir anlık duyuştur.
İnsan,kendinin dahi gerçek dışı olduğunu anlar bazen.
Düşünceden ibaret bir düş ötesidir kendinin.
Yağmurun sesini duymak değil yaşam,
ıslanabilmek tüm seslerden.

Yazı bir hayatsa mana bin bir duyumsama anlam katmak olmalı yaşamak.
Düşüncenin özgürlüğünde anlamsızlık tutsaklıktır.
Bir insan aşka erebilir bu olağandır ama aşktan kendine,düşüncenin özüne varmak ulaşabildiğin her ne ise onu özünden varetmektir.
insan, anlamsızlığın içinde anlayıştır kendine ve herşeye.
Öyle olmasaydı yaşamanın anlamı olamazdı.

Mutlu olmalı insan mutlu olmak için değil, insanlığın umudu için mutlu olabilmeli. Sevmeli insan sevmek için değil, sevgiyi seçtiği için daha çok sevmeli herşeyi. Düşünmeli insan düşünce herşeyin anahtarı ve açmalı kapıyı bilmediği ne varsa, tüm bildikleriyle kucaklamalı. Ve güvenmeli insan güven, çatlamış toprağın üzerine düşen bir yağmur tanesi. İçimize süzülen yağmurlarla kaynaşmalı. Ağlamalı insan ve gülmeli herşeye rağmen yeniden güneş gibi doğabilmeli.

Yalnızca gerçeğin dili anlaşılır.Çünkü gerçekliği duyumsamak yalnızca kalpledir.

Benlikten kurtuldum bendeyim.
Orda burda şurda bendelerdeyim.
Sendeyim.
Sendeledim, sendelediklerimdeyim.
Birinde değil birimdeyim.
Ne zanda ne zamanda bir bakış aralığında,

Kendi iç görüşümüzdür yaşama zemin oluşturmak.
Bir ağacın zemininden oluşuyorsa yaprak,
önce toprağı hissetmeli ki,
kainat kendi varoluşundan elimizde yeşillenebilsin.

İnsan önce kalbin kitabını okursa
Yaşam sadrına açılır.

Ancak aydınlık gölgeler oluşturur. Karanlık varlığın yansımasıdır.
Varlık hiçtir aydınlık düşüncenin ışığında.
Maddenin ışığını söndürür belki insan ancak maneviyatta ki ışığı asla!