Tibet Avcı Şiirleri - Şair Tibet Avcı

bir türlü alışamadım
şu yaşamak denen şeye
hayat hep bir beden büyük geldi
alışamadım,hele yokmu o
yaşamın geçişleri
birtürlü ayak uyduramadım

Herkesin hapsolduğu bir zindan vardır
Ve biz küçük pencerelerden
Seyrederiz hayatı bu zindanlarda
Sokakta,evde,işte,otobüste
Prangalı mahkumlar görürüz
Çoğunu farketmeyiz

iyi ki bilmiyorsun
şu derbeder halimi
iyi ki geceler karanlık
saklıyor sefilliğimi
elbet akşamları
bende çıkarıyorum

yaşamın kanunuydu bu
büyükler yerdi küçükleri
açlıktı asıl mesele
ama dokunuyordu bazı şeyler mideye
yine de yedi insanoğlu
ne bulduysa indirdi mideye

Anlıyormuş insan zamanı gelince
Bazen noktayı koymak gerek
Kızamıyorum artık gidenlere de
Olmayınca olmuyormuş demek

Korkutuyor beni bu düşünce

inandım sonunda!
zorla inandırıldım aslında
çoğu zararmış herşeyin.
masalsı bir sevdaydı oysa
aramızda sürüp giden
yıllarımı verdim sana

seni sevmek;
koşmak,koşmak ve bir boşlukta durmak..
aramak,yorulmak,üzülmek
bir ömür bir silüeti beklemek
susamak ki
öyle susamak

nasıl yükselirse gökte ay
bu bitmeyen gecenin katrankarasına inat
bembeyaz
nasıl bitirdinse birgünü daha
ölümün; karşında dimdik duruşuna inat
korkmadan

delidolu bir macera
seninle yaşadığımız bu karmaşa
bilemiyorum bu aşk
çıkacak mı yarına?
belki de doğrusu budur
olmayana aşık olunur

git işine sevdiğim
ayrılık mı zor dediğin
üç beş gün ahh eder
alışır giderim

birtürlü doyamadım acıya