Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Hangi menzilde konaklarsa vicdanım,
Orası Kerbela olur.
Bağrı çatlar çöllerin.
Yanık dudaklarında günlerin,
Aşura matemi..
Önüne set çekilmiş nehirler kınında kurur.

Varlığın yavaş yavaş soluyor,
Ve suya düşüyor,
Ona bakıyorsun,
Zaman duruyor.
O da bakıyor..
Bir örümcek geliyor,

Senin adına övgüler dizeceğim,
Ey ebedi olan..!
Sekiz telli saz ile,
Senin adına övgüler dizeceğim.
Olağanüstü bir biçimde yarattın,
Kemiklerim biçimlenirken bilgin dahilinde,

Bu kargaşa ve gürültüde,
Büyük bir sessizlik,
Öyle bir his ki,
Her bir şey,
Zamanla tekrarlanıyor gibi,
Umut..

Nereye gidiyorsunuz?
Söylermisin dostum ben de gelmiyor muyum?
Böyle mi dostunuzu bırakıp gidiyorsunuz?
Neden durdunuz?
Bahtsızım biliyorum,
Çaresizim,

Bazı manzaralar vardır ki,
Seyrine doyum olmaz,
Bizim manzarada bir zamanlar öyleydi,
Denizde başlayan bir hikaye,
Ve deniz kadar büyüyen,
Sahile vardığımız zaman,

İşte haykırarak söylüyorum,
Kendinizi ve ailenizi ateşten koruyun,
Düşüncenizi ve imanınızı saran ateşi,
Size haber vermeye geldim.
Şunu söylemek için geldim:
Neden din-imanınız süreyya yıldızına çıktı?

Dinde güç yumuşaklıkta ihtiyat,
Şüphesiz iman,ilme doymama,
Fıkıhta kavrayış,ilim beraberinde hilm,
Bağışta şefkat,ılımlılıkta kurnazlık,
Zenginlikte orta hallilik,
İbadette boyun eğmek,

Hayatım boyunca aşkı aradım durdum,
Sonunda hep yalnızlığı buldum,
İşte şimdi bu yüzden,
Kendi yalnızlığıma mum yakıyorum..

Bir an geçmişe gittim ve İbrahim’i düşünüdüm.
Bana neden Huseyn’i düşünmedin diye sorma?
Hüseyin’in Kerbela kıyamının felsefesi,
Kıyamete kadar ihlam kaynağı olduğundan,
Kim hakkı ile anlayabilir ki?
Hani şu eli baltalı,