Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Bir gün yol kenarının üzerinde yatan,
Çok hasta iki çocuk buldum,
Ölmek üzereydiler..
Biri Sunni biri Şii!
O zaman anladım ki!
Bu gün müslümanların birliği mevlaya ulaştırır.

Biz insanlar,
Bazen iyiyizdir,
Bazen kötü,
Gerçekten sorun değil,
Hayatlarımız sadece bunun gibidir,
Kim doğru?

Vakit,her dakikası geçip giden insanın ömrü dür.
Ömür/se ondan en iyi şekilde yararlanmak,
İnsanın yetkisinde olan tek sermayedir,
Kamil bir insanın gerçek değerini tayin eder,
Bu önemli sermayeyi yerinde sarf etmektir.
Çabuk geçen ve değerli anlar ve dakikalardır,

Dostum bak sana diyeceklerim var;
Divriğ'i de uçsuz bucaksız bir yayla vardır,
Yanı başında da dipsiz bir göl,
Yıllar vardır gidip görmedim!
Kokusunu içime çekmedim,
Beni oraya götür desem çok mu olurum?

Nice ölümlere tanık oldunuz,
Güneş,dağlar,ovalar,gök kubbe,dünya,
Siz hala ayaktasınız!
Ne kadar da duygusuz ve acımasızsınız?
Sizlerle yıllarca iç içe bulunan,
Size candan bağlanan,

Bu son nefesimde bekliyorum,
Sevdiklerim gelsin başucuma,
Çok sevemediğim dünyanızı,
Terk etmeyi arzular oldum..

Sen söyle!
Kendimi ne kadar gizleyeyim,
Bir gün
Bir hafta,
Bir ay,
Biliyorum kendimi mi merak edim?

Bundan sonra bu kapıya,
Bir daha asla gelmeyeceğim!
Onun hatıraları aklıma,
Geldiğinde geleceğim.
Kendimi suçladığım da geleceğim,
Başka nereye gideceğim?

Sen kazandın ben kaybettim!
Buraya suçluyu bulmaya gelmedim,
Onları bağışla,savaşın benimle,
Ve ben dimdik karşındayım!
Mağlup ve kaybetmiş bir haldeyim,
Ne istersen yapabilirsin!

İster kederden olsun,
İster neşeden olsun,
Kalbime bir tek sen lazımsın,
Sensin daima bana ses veren,
Sensin beni ben yapan,
Herkes türlü türlü yol ararken,