Teoman Özgün Şiirleri - Şair Teoman Özgün

Bırakın da benden başkasını arayın,bulun;
Bir işe yönelmişiz ki türlü-türlü yönü var;
Çeşit-çeşit rengi var.
Gönüller bu işte bir kararda duramaz;
Akıllar bu işi yüklenip dayanamaz.
Tan yerini boydan boya,

Artık buralarda kalamam,
Tuhaf bir his var içimde,
Artık dünya bana dar geliyor,
Kırık kalbimi de götürüyorum..
Yalnızlık vadisine..
Neyneva çölüne..

Güneş yeni doğdu,
Sıcaklığı vurmaya başladı,
Fırtına savuruyordu,
Gönülden gelen çığlık sesini,
Yine de bu gönül yalnız,
Bu tatlı bir sıkıntı,

Buraya gelmeden önce,
Sarayı bulurum belki diye,
Amaçsızca yürüdüm!
Bir damla su aklını karıştırmasın,
Kendini onun akışına bırakmalısın,
Yokluğuna devam et!

İlişkimizi bitirmek zorundayız,
Tam da şu anda,
Söyleyeceklerimiz kaybolmadan,
O kadar da yakın değiliz,
Birbirimiz olmadan da yapabiliriz,
Alışkanlıklarım beni korkutuyor,

Nefsini kendinle başkaları arasında tartı haline getir;
Kendin için sevdiğin şeyleri başkası için de sev,
Kendin için kötü gördüğünü başkaları için de kötü gör.
Zulme uğramayı sevmediğin gibi,kimseye de zulmetme.
Nasıl,sana iyi davranmalarını istersen,sen de iyi davran.
Başkalarında çirkin gördüğünü,kendin için de çirkin gör;

Nedir bu insanların içindeki açlık,
Her şeyi yutma arzusu,
Işık..
Hava..
Sessizlik..
Şimdi hayatlar çark ediyor,

Daha ne zamana kadar kızım,
Yeter artık!
Rayların yanında donacaksın,
Hatırlıyor musun?
Geçen sene başına ne bela gelmişti,
Tren sadece iki saat gecikmişti,

Aşkın varoluşu dışında hiçbir,
Anlamı olmadığını söylemiştim.
İki insanın birbirine aşık olması,
Dünya ya ne bir şey verir,
Nede ondan bir şey alır.
Hiçbir şeyi değiştirmez.

Sizin için ömürler takdir etmiştir
Müddetini gizlemiştir sizden;
Sizin için ibretler bırakmıştır,
Sizden önce gelip geçenlerden.
İbretler var sizin için,
Yaşayıp ömür sürdükleri alanlarda;