Sinan Karakaş Şiirleri - Şair Sinan Karakaş

Lı zımana dayıka gel,
Veka şire dayıkanı,
Ki bernadı dıbe zegel,
Ev düjmüne zarokanı.

Herkesin anasının dili,

Sonra yine (doğuya doğru) bir yol tuttu. Kehf:89
Nihayet o güneşin vardı doğduğu yere

Güneşten koruyacak bir siperleri yoktu
Güneşin doğduğunu gördü kavmin üzerine Kehf:90

Dağdan geldim bilmiyorum şehiri
Musluk bilmem görmüşüm ben nehiri
Şifa diye içmiş isem zehiri
Yaşıyorsam inan ki ben kârdayım

Sımsıcak bakışların, ruhumu ısıtıyor,
Sol yanımda ki yürek, senin için atıyor,
Sevgi denen duygular, tek seni aratıyor,
Sevsen de seveceğim, sevmesen de seninim,
Ağzından çıkan her ses, olacak benim ninnim.

Ben küçücük bir kızım,
Asıl içimde sızım,
Ne anam var ne babam,
Bilin ki kimsesizim,

Bakışların anlamlı, arkasında neler var,
Hani bana demiştin, seni seviyorum yar,
Senden mi etkilendi, sert esmekte rüzgarlar,

Suçumu bilebilsem, özür dileyeceğim,
Sen sevmesen bile, ben seni seveceğim.

Karanlıktan korkmayın, onun Rabbide Allah,
Karanlıkta da olsa, günah her zaman günah,
Hiç bir mekan Allaha, elbet kapalı değil,
Bilin ki bir günaha, edilmeli bin gün ah.

Bahçemize gül diktim,
Dibinden ayrık söktüm,
Anam bana darılmış,
Gittim elini öptüm.

Batının mesleği bu onlar insan tüccarı,
Çiçeği sömürürler, bal arısı değiller,
Bunlar sokmayı bilir, tamamı eşek arı,
Batılının elinden, zar etmektedir güller.

Neden çağırmıyorsun, beni kendi yanına,
Gireceğim belkide,ben toprağın bağrına,
Bir daha zor görürsün,çağırsan da gelemem,
Belki bu son görüşüm,belki çıkmam yarına.

Yaşamışım ölmüşüm,sevmemiş isen beni,