Silvan Güneş Şiirleri - Şair Silvan Güneş

Kimseye sabrım kalmamış
Önce ben terk ediyorum
Önce ben çarpıp kapıları
Çekip gidiyorum
Yetmiyor çünkü
Yetersizliğiniz,

Açız başarılara,
iyi, güzel, doğru, haklı olan her şeye açız...
Çok örselendik bu bereketli topraklarda
Dünümüzle, bugünümüzle aşağılandık
Kimliğimizi yerlerde sürüklettiler..... her karşı çıkışımızda.
Olmayan fırtınaları estirdiler üstümüzden.

Biz bu hayatı adam gibi ne yaşayabildik ne yaşatabildik,
bazılarınız çok zorladı bizi...
Kötülükler çoğaldıkça yenildik,
yetmedi karşısında cılız isyanların nefesi...
Biz bu dünyaya ne yaşarken ölmeye,
ne de yaşamak için savaşmaya geldik:

Adem'e elmayı yedirdik!
Dünyaya pabucunu ters giydirdik!
Çok azı hak ettiğiyle bir elma,
Milyonlar var maymunlarla dolu dünya...

Arkamızda dağ gibi çelikten bir adam  duruyordu.
Hak edilmiş bir övüncü şan etmişti dünyaya...
Memleketin evlatları O'nun yolunda yürüyordu;
Emek, ekmek, hak, hukuk, adalet kervanında...
Tertemiz fikirler ekilmeyi bekliyordu...

Evine ekmek götüremeyenleri anlatıyordu şair dizelerinde
Bir haber başlığında memleket ahvalinden başlayan manşetler gibiydi onun şiiri..
Memleket ikiye bölünmüş, insanlar aralarına çizdikleri çizgiyi önce bir nehre sonra da bir denize dönüştürmüştü.
Belli ki okyanuslar olsun istiyordu artık herkes,
öyle ya bu kadar çok farklılıklarla olsa olsa aramızda okyanuslar olurdu.

Yıllara uzansam tutacakmış gibiyim.
Lakin ne akansu durur debisinde
ne de geçip giden anlar kalır hanesinde.
Mutluluğu yaşayan, elinde tuttuğun fotoğraflar...
Bakar bakar anarsın, her karesinde...

Anadolu'da kadın olmak
Hep bir işe uyanmak...

İnsanlar ısrarla anlamıyorlar,
benim sen olmadığımı,
senin ben olmadığını...

İnsanlar ısrarlı
Gitmeye niyetleri yok!

Sana ait değilse düştüğün yollar,
Vazgeç, tepene bir çığ düşmeden...
Bu isyanlar, yalvarışlar, bir yere varmayan sözler yersiz...
Geri dön, gecene baykuş tünmeden...
Adı olmayan duyguların sonu yok, bataklık
Topla eteklerini koş, henüz vakit varken...