Papatya Ruhu
Ruhu özgür bir kadın, sessiz gecelerde,
Papatya kokusu taşır saçlarının telinde,
Gözlerinde saklı hüzünler,
Kalemiyle konuşur yalnızlığını,
Petrikor Kokulu Sevgilim
Bir kadın tanıdı seni,
Sen cennet kokulum dedin ya,
Ben seni yağmurla anımsadım
Toprağa değen ilk damlası gibi,
Bir gün yüreğine dikenler batacak,
Binbir pişmanlık saracak ruhunu;
Susturamayacaksın vicdanını artık,
Dile gelecek her pişmanlık, saracak seni.
Hatanı anladığın gün yanacak yüreğin,
Bu nasıl ceza be adam,
Reva mıydı bana yaptığın?
Biliyordun özlediğimi,
Sesini bile esirgedin.
Reva mıydı? Bu Acı
Bazen birini tanırsın…
Öyle sıradan biri değildir.
Sanki yıllardır tanıdığın, ama bir türlü kavuşamadığın bir parça gibidir o. İçini açarsın, her şeyini onunla paylaşırsın. Beraber gülersin, beraber ağlarsın. Önce dostça başlar her şey;
iyi gelir o insan sana.
Ruhumda Kopan Kıyamet
Bir daha sesini duyar mıyım bilmiyorum,
yüzünü görüp ellerini tutar mıyım,
onu da bilmiyorum.
Sen bu şiiri okur musun,
Ruhun Yakarışı
Ruhum arşa yükselmek istercesine feryat ediyor.
Martıların çığlıkları eşlik ediyor gökyüzünde.
Ben yine huzurun peşinde koşuyorum adeta,
Benliğimi bulmak istercesine, daha da yalnızlaşmak.
Yüzünü gördüğümde
Kalbimde bin bir çiçek açardı,
Sesini duyduğumda
En romantik şarkılar çalardı.
Sanki hayatım seninle tamamlanmış gibi hissederdim,
Sabaha Sığınan Dua
Bir gece daha sustu bu şehirde,
Adınla titredi yüreğim yeniden.
Yasemen kokusu hâlâ penceremde,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!