Serpil Koçar Şiirleri - Şair Serpil Koçar

Kalemim Kırılsın

Hep yalnızdım, kendi hâlimde,
Sessizliğin bile bana küstüğü gecelerde.
Sevilmeyi diledim delicesine,

Bir kalem olsaydım eğer,
Önce gözlerini yazardım;
Bakışlarındaki çocuksu gülüşü,
Masumluğunu satırlara dökerdim,
Her harfiyle yüreğime düşürdüğüm ışık.

Bir Tek Gülüşüm Kalsın

Karanlığın kucağında ben, yapayalnızım,
Sicim gibi akıyor gözlerimden yaşlar.
Yıldızlar sarıp sarmalıyor yüreğimi,

Karanlık Yollarda

Karanlık yollarda yürüyorum hâlâ,
Kaybolan yıllarım düşüyor aklıma.
Gençliğim solgun bir yaprak gibi savruldu,
Çocukluğum suskun, bir masalda unutuldu.

Karanlık Yollarda

Karanlık yollarda yürüyorum hâlâ,
Kaybolan yıllarım düşüyor aklıma.
Gençliğim solgun bir yaprak gibi savruldu,
Çocukluğum suskun, bir masalda unutuldu.

Yıllarca mutluluğu aradım
Issız sokaklarda, boş odalarda
Ve bir gece, ansızın…
Sen geldin, sessiz bir fısıltı gibi
Kalbimin tam ortasına

Kayıp Çocuğun Mizanı

Geçip giden zamanın ardından bakıyorum
İçimdeki kız çocuğu hâlâ ağlıyor
Kaybolan zamana ağıtlar yakıyorum
Umutsuzluğum yine zirvelerde

Kendime Dönüyorum

Bir zamanlar seni beklerdim,
şimdi sabahı bekliyorum sessizce.
Gözyaşımda değil artık adın,
çünkü öğrendim; bazı eksikler

Kendime Sözüm

Bugün, hiçbir şeyi zorlamayacağım.
Olmuyorsa, olmuyordur; susacağım.
Ama kalbim hâlâ sevgiyle atıyorsa,
Bunun bir zayıflık değil, bir güç olduğunu hatırlayacağım.

Kendimi Sorguladım

Kendimi sorgulayarak sevdim seni,
Nasıl olur dedim, bir insan
Hangi aralıkta bu kadar çoğalır başka bir kalpte,
Hangi boşlukta bu denli yer eder,