Kimsesiz Sokaklar
Rüzgârın sesiyle titrer gecem,
Sokak lambası soluk bir hece,
Adımlarım yankı arar sessizliğe,
Kalbimde eski bir hüzün gizli,
Kir Pas Tutmuş Yüreğin
Sensizliğin kaçıncı günü bilmiyorum,
Her gün kendime “Bitti artık,” derken
Tükendi o sayfa, kapandı diyorum;
Kızgınım
Kızgınım insanlara, hayata, yapılan haksızlıklara;
En çok da kendime kızgınım, insanları kendim gibi gördüğüm için.
Kimseyi kırmadım ben bugüne kadar,
Üzmedim kimseyi bile isteye…
Kör Bıçak
Söylediğin o acı sözlerin var ya
Kör bir bıçak gibi saplandı kalbime.
Ne keskin, ne de hızla, deşti usulca
Ama her nefeste, her düşüncede
Korkaksın
Korkaksın sen…
Duygularının arkasında duramayacak kadar korkak.
“Sevmiyorum” dedin ya,
Okyanusta
Okyanusta ağır ağır yol alan bir gemi gibiyim,
Bazen fırtınalar kopuyor şu garip yüreğimde.
Bazen de süt liman ilerliyorum bu hayatta,
Ve bir anda sen girdin yüreğime, usulca sevgilim.
Ben bu hayatta defalarca düştüm…
Öyle düşmelerdi ki, kimi zaman kalkmaya gücüm kalmadı sandım.
Ama içimde bir yerde, küllerin içinden bile nefes almaya çalışan
küçük bir kıvılcım vardı hep.
Anka kuşu olmak zorunda bırakıldım belki,
ama yıkılmadım yıkılmaya izin vermedim.
Ben sana küstüm yar…
İçimdeki masum çocuk dargın sana
Dizlerini karnına çekmiş, sessizce ağlıyor.
Bir de yılların yükünü omuzlarına almış
kırgın bir kadın duruyor yanı başında.
Her İkisi de sana küskün artık.
— Manolya
Ruhumun derinliklerinde bir ses duyarım her sabah,
“Manolya… Manolya” der, şevkle fısıldar bana;
Bilinmeyen bir adım var mı önümde, kim bilir,
Kalbimde usul usul açan o narin çiçek gibi,
Gece Manzarası
Dışarıda delicesine esen rüzgar saçlarımı savurdu
Deniz çıldırmışcasına sahile vuruyordu, hınca hınç
İzlemeye koyuldum bu muhteşem manzarayı usulca
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!