Sedat Kocabey Şiirleri - Şair Sedat Kocabey

Sabır denen tespihi ne kadar çekeceğim,
Her gecenin ardına bir sabah ekliyorum.
Bugün değilse bile yakında çökeceğim,
Döneceğin o günü hasretle bekliyorum.

Kader umutlarıma darağacı kursa da,

Sevdanın çıkmazında, kaybetmişim yolumu,
Endişe taşıyorum, ne zaman güleceğim.
Gökyüzü çok karanlık, karmı yağar dolumu,
Hayalle yaşıyorum, umutla öleceğim.

Kapanmayan yaradır, sensizlik yüreyimde,

Hem derdimi çektin hemde çilemi,
Müebbete mahkum idamlığım ben.
Herzaman affettin aşkta hilemi,
Müabbete mahkum idamlığım ben.

Zindanlara atsan hakkın var derim,

Sana seni seviyorum diyebilmek,
Gelecekten ümit vermek isterdim.
İsterdim;
Çaresizce sürüp giden yalnızlığına son noktayı koymak
Hasretimden tutuşmuş yüreğine yağmur olmak, seni
Sırılsıklam etmek isterdim.

Gözlerin güneşim varlığın nefes
Gülüşünle güne neşe katarsın
Zannetme bu sevda geçici heves
Sevgilim bir tanem iyi ki varsın

Dışarda kar yağar gönlüm sıcacık

İçimizde Müslümanlık,
Duygusunu taşıyalım.
Bunun için var insanlık,
İbadetle yaşayalım.

Kör şeytanı taşlayarak,

Ne sözümde yersin ne de özümde,
Seni insanlığa davet ederim.
Ne mecliste yersin ne de gözümde,
Seni insanlığa davet ederim.

Çıkarma kınından sakın kılıcı,

Kaldırıma oturup, yollarını bekledim
Gelmeyeceksin diye hep endişe taşıdım,
Her geçen dakikaya yenisini ekledim,
Soğuktu İstanbul’un geceleri üşüdüm,

Bu son gidişin var ya yüreğime tak etti,

Dünya denen ne kısaymış,
Ardı sıra bakmış insan.
Doğmak ölmek hak, yasaymış,
Bir varmış bir yokmuş insan.

Çok ağlamış azda gülmüş,

Kötü bir şaka de elveda sözüm
Bu sevda canıma yetti ne demek
Nasıl da değiştin sen iki gözüm
Hoşçakal ne demek bitti ne demek

Hasretin çıkmaza getirir beni