Sebati Manav Şiirleri - Şair Sebati Manav

Şairin dediği son ordunun içine sızmışlar
Yetiştirdikleri devrişmeleri doldurmuşlar
Ordu bölünmüş allak bullak darmadağın
Sözünü dinler olmuş vatan haini alçağın

Tereddütsüz uyduk reisimizin emrine
Meydan okuduk meydanlardan ölüme
Ne korku vardı nede endişe gözlerimizde
Kadını erkeği vatanı kurtarma derdinde

Bin bir umutla gelmişti bahar
Yaşama sevinci sarmıştı her yeri
Tüm canlılar herkes cıvıl cıvıldı
Her yerde açacaktı sevgi çiçekleri

Yerin asla doldurulamaz
Kocaman bir boşluk yokluğun
Meğer sen ne vazgeçilmezmişsin
Oysa derdim ki hep, sen ne çekilmezsin

Yokluğunda anladım kıymetini

İnsan bu
Nemrut’u da var, ona karşı duran İbrahim’i de
Yeryüzünde kibir abidesi olup sonrasında
Küçük bir sinekle baş edemeyip öleni de var
Atıldığı ateşin bir anda gül bahçesi olanı da

Vicdanlarını uç kuruşa satanlar;
Mülkünde adalet olmayan terazide
Tartar olmuşlar vicdanlarını,

Temeli bozuk terazide vicdan tartılırsa eğer
Birde her şey kılıfına, kitabına uydurulmuşsa

Gözlerinin büyüsüne kapıldım
Kendimi senden alamıyorum
Yanımda olmasan da inan bana
Seni sensizliğinde yaşıyorum

Anlatsam adı dünya kendi yalan olanı
Döksem içimde biriktirdiğim ahları
Öfkelerimi, acılarımı, korkularımı
Anlatsam pervasızca kapımı çalanı
İzin almadan gönlüme gripte kalanı

Ey gardaşım!
Yağız delikanlım şahin bakışlım
Karlı dağların yalçın kayaların kartalı
Ey gardaşım!
Bozkırın mert yiğit delikanlısı
Esen rüzgârlar kadar sert bakışın

Her âşık olup seven gibi
Oda âşık olup sevmişti
Sevgisi yalansız riyasızdı
Bir çocuğun sevgisi gibi
Yalan ihanet uğramamıştı kalbine
Aşk denizine yelken açan teknesi