Kimse bilmedi,
Sana en çok
Beni en az hatırladığın günlerde yenildim.
Sen gülüyordun,
Ben içimdeki mezar taşlarını cilalıyordum o sırada.
Bir karanlık iner günün son saatine,
Kendi içimde bir düğüm, çözülmez,
Sesler yankılanır zihnimde, kime ait bilmem,
Savaşın ortasındayım, ama düşmanım kendim.
Her adımda bir boşluk, içimden bir fısıltı,
Bir rüzgarın kollarında savrulurken hayal,
Gökyüzü, yudum yudum al basan bir mavi,
Her damlasında özlem, her ışığında sır,
Yıldızlar, bilge gözler, karanlığın saklı yâri.
Bir bakışın, içime düşen bir ateş parıltısı,
Bilinmez bir sevdadır içimde filizlenen,
Gözlerimde derin, uzak bir düş seli,
Sanki her adımda hayat eksilir benden,
Yitip giden yılların soğuk rüzgarı deli.
Yalnızlık çiçek açar gönlümde geceyle,
Havanın sisli dokusu yükselir ufuktan,
Titrek dallar arasında sarı bir sessizlik,
Gümüş bir dantel gibi serilir gökyüzüne,
Kuru yaprakların hışırtısı ile örtülü.
Bir çınar ağacının altında oturur gölge,
Bir gece, yarım kalmış bir şehrin üstüne düşerken,
gökyüzü, karanlığın derinliklerinde
bir çiçek gibi açılıyor,
her yıldız, bir hikaye fısıldıyor,
kayıp olanların ayak sesleri yankılanıyor.
Bir sokak lambasının sarı ışığı,
Bir rüzgâr vurur içimdeki harabelere,
Çökmüş bir mabedin yankısı kalır geriye,
Zaman eğilir başucumda, bir gölge gibi,
Ve ben, gafletin ağına düşen bir kurban.
Ruhumda yankılanır çığlıklar, sessiz,
I.
Sokak lambalarının sarı ışığında,
Kahvehanenin kapısı,
Bir zamanlar beklenen dostlar şimdi,
Yalnızca anılarda kalmış bir yudum.
Masalarda unuttuğum şarkılar,
İçimde susan bir kent var,
Adı “ahlâk”, nüfusu az, gölgeleri çok.
Caddelerinde vicdan satılır,
Etik, sadece tabelalarda asılı,
Ve insan: en ucuz meta pazarda,
Markası yalnızlık.
Rüzgârda savrulmuş bir yaprak gibi,
gözlerin dolanıyor göğün kırık aynasında,
bir gölün kalbine dökülüyor yıldızlar,
gecenin yorgun nefesiyle karışarak.
Bir fırtına dolusu aşkın ağzında,
kayboluyor bir zamanlar fısıldanan sözler.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!