Gecenin koynunda yürür ayak izleri,
Yıldızlar arasında döner döner de düşer,
Koyu karanlık, kadife bir perde gibi,
Ufukta sarar her şeyi, tek bir gölgeye.
Sokak lambaları solgun bir rüya gibi yanar,
Sokaklar dar, gökyüzü küçük,
Bir kahve köşesi, hüzün, renkli bir dert,
İki insan, bir bardakta çay,
Gözlerde biriktirilmiş bin bir acı,
Göz göze gelince, ayaklar geri döner,
Her bakış, bir sır, bir hikâye anlatır.
Kapıyı aralık bıraktın,
içerisi senden sonra hiç kapanmadı.
Gül kurusu kokan bir hüzün kaldı,
perdelerin bile sana yas tutuyor.
Bir sabah…
Pencereme konan serçeyle birlikte
Uyandı içim.
Ne alarm çaldı ne telefon —
Sadece gün ışığının nazı değdi yanağıma.
Irmağın kıyısında oturmuşum,
Serin sularında düşler,
Gözlerim dalar uzaklara,
Yeşil yaprakların fısıldadığı ezgiler.
Kıvrılarak akıyor su,
Ben kendime yürüyen bir yolum,
Ayak izlerimi bile tanımam bazen.
Ne zaman içime baksam
Bir harabeye benzer yüreğimin haritası.
Duvarlarında dolanır çocukluğumun çığlığı,
Sırtında ağır bir kara örtü,
Gece çökmüş, yıldızlar sönmüş,
Karanlık sokaklar, soğuk taşlar,
Yalnızlığın gölgesinde kaybolmuş.
Bir zamanlar coşkulu, şimdi sessiz,
Sonsuz karanlıkta bir gölge geçer,
Sokakların ıssız nefeslerinde,
Adım adım yankılanır geçmiş,
Bir kuşun kanadında taşıdığı hüzün gibi.
Küçük bir köy, kaybolmuş zamanında,
Kırılmış aynalar gibi, parçalı bu dünya,
Gökyüzü diken, yeryüzü suskun dağlar.
Çığlıklar boğulmuş boğazlarda sessizce,
İsyan, kan gibi akar damarlarımda.
Ne geceden umut, ne gündüzden ışık,
Oda karanlık,
Ve sessizlik öyle bir keskin ki,
Her kelime boğazda düğümlenmiş,
Kanıyor, ama kimse duymuyor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!