Bir ülke var, haritası eski bir düşten çizilmiş,
sınırları sisle, yolları suskunlukla örülmüş.
Adını hatırlayan yok, unutan çok.
Bir şair geçer sokaklarından,
ayakkabılarının altında eski zamanların sesi.
Bir sokak lambasının altında, sabaha karşı
İki yalnızlık oturuyor biri sarhoş, biri soğuk.
Çekip gitmişsin içimdeki şehirden,
ama ayak izlerin hâlâ kahvelerime karışıyor,
sokaklarımda iz bırakmışsın, kaldırımlarımda.
Gece çökünce, içimde bir hüzün uyanır,
Yıldızlar bile, gözyaşlarıma tanık olur.
Bir gölgenin ardında kaybolmuş hayaller,
Kırık dallar gibi, düşer içimde.
Sevda, kanlı bir yara gibi açılır,
Ne zaman bir düş kursam,
ertesi gün hayal kırıklıklarımı topluyorum,
paslı bir terazide tartıp,
sahipsiz sokaklara saçıyorum.
Geceler, öksüz lambalar gibi titriyor,
Hayat, boş bir çerçeve gibi önümde,
Duvara asılı; ama resim yok, yalnızca toz.
Her gün, aynı sahne; bir kez daha,
Kendimi kaybettiğim bu şehirde, bir kalp atışı bile yorgun.
Sokaklar, karanlık bir labirent,
Kırık dökük bir sokakta yürür gibi,
Her adımda biraz daha batıyor ayaklarım,
Yollar taş, diken; umutlar kül olmuş,
Bir ateş yaktım içimde, duman bile yok.
Gökyüzü kara, yıldızlar küsmüş geceye,
Bu ülkede saatler hep geri kalır,
Zaman, yorgun bir katırcı gibi yokuşu çıkamaz.
Her sabah aynı güne uyanır insanlar,
Dün, bugünün provasını yapar burada.
Burada sözler, ağza yakışmaz
Bir duvar saati vurur usulca geceye,
Sessizlik, bir mısra gibi çöker şehre,
Urfa’nın taş sokakları yorgun ve yalnız,
Bir yıldız kayar göğsünde hüznün resmi.
Bir türkü yükselir uzak minarelerden,
Tabii ki, senin için soyut imgelerle dolu, uzun ve betimlemeleri yoğun bir şiir yazayım. İşte sana Murathan Mungan tarzında bir Bir gece, derin sessizliklerin kumaşını kesen
O eski paltosuna bürünmüş, zamanın kaybolduğu yerde
Bir harf dökülür dillerden; adını bilmediğim,
Ve gökyüzü çatlayarak ağarır yeniden,
Bir yalnızlık hikayesiyle doğar sabahlar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!