Poyraz Özbey Şiirleri - Şair Poyraz Özbey

Gecenin mehtabında güneşi koklarken,
Çöp kovalarının dışındaki sahte güller gelir aklıma.
Dağların ardından içimdeki öksüze uzatırım elimi.
Yıkılır birer sırtlan, serçeler, bir bir akbaba.
Ve karıncanın o büyük ayakları...
Her şey engel olur.

Seninle başlamadı bu hikâye.
Sen,
zaten hikâyenin kendisiydin.
Ben sadece,
seni okumayı geç öğrenmiş bir cümleydim.

Ah Canımın içi
Uçurumların gölgesisin,
Dağların yaslı yüzü,
Yolunu bitirmiş göçmen kuş sürüsüsün.
Hırkasını kaybetmiş bir derviş.
Ah Canımın İçi,

Günler aylara, aylar ise yıllara sığmadı...
Sözcüğüm acıdı,
Cümlelerim ağladı;
Kelimeler bir bir dökülmeye başladı.

Geceye sığmayan bir hüzün gibi,

Seni bir saat ileri almışlardı,
Beni bir saat geri…
Aynı gökyüzüne baktık ama,
hiçbir zaman aynı vakitte değil.

Sen sabah uyandığında,

Ben, suskun bir çağrının ilk hecesiyim,
Yarısı yangın, yarısı dua gibi duran…
Bir çocuğun rüyasında unutulmuş kelime,
Bir annenin içli yutkunuşunda kalan…

Geceden çalınmış bir yalnızlıkla doğdum,

Gel gelelim sesinle
Gelemediğimiz yere,
Özlemin yankı olur
Issız gecelerime.

Bir adımdı, atmadık,

Bir damla düştü toprağa,
Sessiz, ince, usulca.
Kimse bilmedi, kimse duymadı,
Ama dünya değişti o anda.

Bir kuş kanat çırptı uzaklarda,

Bir insanın içinde ne varsa
hepsi sessizlikle örtülüdür.
Kimse görmez.
Ama gece olunca
o sessizlik ses vermeye başlar.

Sevgilim, korkma, tut ellerimi,
Rüzgârın önünde savrulmaz sevgimiz.
Karanlık ne ki, biz yıldızlarız,
Gökyüzü bile dar gelir ikimize.

Şüpheleri bırak, gel benimle,