güzel insanları özledim!
gönül ehli insanları,
aydınlık insanları.
-hepsi birden nereye kayboldular?
Leylekler de terk etti şehri,
Gri toz bulutları arsından aydınlığa doğru yol aldı.
Ben arkasından baktım öylece.
Gözlerimden akan yaşlar yangımı söndürmeye yetmedi.
Ve hiç bu denli güçsüz hissetmemiştim kendimi.
Kulaklarımda yankılanan sesi
Hayat, şu üç şeyi öğreti bana
Gözlerinde hüzün olmayan insanlardan korkmam
Ve uzak durmam gerektiğini
Korktuğum şeylerden daha korkunç olmam gerektiğini
Asıl şanslı olan benim
Çünkü mumyalanmış bir rahibe gibi yaşıyordum yıllardır
Ve geldi gelmekte olan
Ve asırlar sonra
İlk defa nefes aldım sanki
sen,
kaldırımların berduş adamı!
daha o gün anlamıştım,
uyuşmazlığımızı.
sen rakı seviyordun,
Hani diyorum ki sevgilim
Ben bir kuş olsam
Uçsam semalarında
Gagamda aşk mektupları
Alsan beni içeri
üzgün bir postalın size anlatacakları var;
hep aynı kırmızı hatta yürümüş,
aynı yolarda tekrar tekrar yenilmiş!
yorgun savaşlardan dönmüş…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!