Özkan Özdoğan Şiirleri - Şair Özkan Özdoğan

Durun demeye utandım
göçen leyleklere...
Durup da,
kahraman mı olsunlar
leş kargalarının memleketinde?

gürültüsünü duyuyor musun
düşen kar tanelerinin?
yedi kat zindandaki bulutları es geçip,
ağaçların gölgesinde uyuyakalıp,
sana yaptığım yıldızları
gizlice uykuna alıyor musun?

Biliyorum artık, ama söylemem..
Denizin maviliğini,
kuşların kanadındaki güneşin parıltısını,
nereden geldiğini rüzgarın,
hangi dağdaki çiçeğin nasıl koktuğunu
doğarken günün serinliği..

Karşı yakanın tuzu bu,
yüzümü yakan rüzgarda taşınıp
dans ettiren
limandaki martıları..
Esen yel
kayalara vuruyor,

Bol yıldızlı ülkenin
padişahını dinlediğimden beri
Çıkmıyor üzerimden
kan kokusu..
Kan içiyorum sanki,
kan işiyorum...

Beni yalnız bırakmayın
böyle yağmurlarda..
Akıp giderim mazgallardan içeri,
sığınamam saçakların kuytusuna..
Suç olur camlara çizmek
geceleyin güneşi,

Sapsarı bir deniz önümde,
başı göğe eren başaklar.
Dertleri gün gibi bilindik!

Hep dalga dalga avarelik,
sıcağın altında zor duyulan

Yeni doğmak
olsun bunun adı.
Hani senin bana yaptığından,
olağan olarak bana olan.
Olmasa olmazın,
gereğinde olup da

Günden güne yitiriyoruz insanlığımızı.Akşamın kara örtüleri çekildiğinde üstümüze,kapanıp kendimize,ağlayan şiirler yazıyoruz.Yalnızca ağlamak mı yapmamız gereken,düşünmeden hiç..Sevginin tutsaklığından kurtarmış sayıp kendimizi nice mutlu şarkılar söylüyoruz bazen.Buna da yıldızlar izin vermez oluyor sonbaharlarda.

Büyüyoruz elimizde olmadan.Çocukluğun hayalleri,geçmişin düş kırıklıkları oluyor çoğu zaman.Geçmişe özlem yarası kanıyor küçük bir florya kuşunun kanadında.Eskinin yaldızlı bayram günlerinden aşırıp çocukluğu,çekiyoruz içimize bulutlara karışmış umutlarımızla...

Gülmeyi sindirmemişken içimize,hüzün denizlerinde kayboluyoruz.Hiç gelmemiş sevgiliye mektup yazarken evin koyu karanlıklarında annemiz geliyor aklımıza.Devlerin açtığı çukurlara düşüyor gözlerimizden akan yaşlar.

Bu çocuklar
ölüm tarlalarında çiçek gibi solan,
içimde boy atıyorlar
her gün biraz daha..
Ölüyorlar bir yaprak gibi,
soğuktan titremeyen elleriyle