Benim hiç bugünüm olmadı.Yarınlar için tükettim hep,içimde biriktirdiğim en güzel dizeleri.Benim hiç aşklarım da olmadı; öyle yağmurlu akşamlarda oturup ağlayacağım.Sonra; anlatacağım,yaprak üzerinde büyüyen kurtarılmışlara...
Halbuki ne kadar da nefret ederdim karanlıktan ve umutla beklemekten.
Paylaşmadım yalnızlığımı kimseyle.İçimde büyüttüm hep kendi düşlerimle.Bu yüzden belki de gökgürültüsünden korkmayışım.Bilmezler insanlar,yağmuru getirir gökgürültüsü.Yapraklar yıkanırken,benim düşlerim büyürdü ve kimsenin haberi olmazdı,zaten boş olan sokaklarda..
Her bir gözyaşımdan
binlerce yıldız döküldü.
İşte bak,
nasıl aydınlık gece.
Tuzumdan beslenen,
sabırsız cümbüşünü toprağın
Ne ateşin yakacağı
bir kuru ağaç;
ne soğuğun donduracağı
bir su birikintisiyim şimdi ben..
Hep de yok bildiğim zaman,
kendi de vazgeçmiş sanki olduğundan.
Vira reis,
aç ellerini rüzgara;
avuçlarından dökülen ışık,
bizi alıp götürecek
bu kırık maviliğin üzerinden..
Yelkenin yelken değil,
Sabahtan beri taşınıyorum
tuvalete değil,pencereye
Kargaları korkutan uçaklar
inecek diye havaalanına
Ve belki bana da pay düşer diye
alanın havasından
Gökte asılı kandiller,
balıkçıların fenerleri
ve kör bir kedinin gözlerine rağmen,
karanlıktır gece.
Değiştiremez bunu işte,
hiçbir kahraman
Senle biz,
dağı taşı yıkacak kadar
huysuz bir fırtına yüküyle,
beraber büyüyoruz.
Ne ağaç kalıyor yakmadık,
ne korkutmadık balıkçı..
Bütün oyunu buymuş
hayat denen köhne katibin.
İlle de,
en hazırlıksız anına çekmek
ipin ucundaki kuklayı.
Ve işte büyük sahneden
Güzeldir özlemek bu mevsimi,
uğruna döktüğün gözyaşlarıyla
kadınlara benzer,
ağaç gölgelerinde aklına düşen
ve yaprak yaprak dökülen aklından
sararmadan düşlerin,
Nazım okuyorum
körlüğe razı oluşunu
uğrunda davasının
kalabalık çırpınıyor dışarıda
elleri çırpınıyor
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!