kandili sönmüş gece benim
süngülenen yürek sancım
sesim duymaz anam-bacım
son toyuma gidiyorum.
Derdim güzelliğin değil,
Bendeki sapsağır acılar zatürresi,
Veremkâr şairin özlemkâr müptelası,
Eyy şehr-i İstanbul hanımefendisi...
Kaşların ince Fırat hengamesi,
Gecenin donuk ay ışığında,
Gözlerimde söner yetim yıldızlar.
Saçım, sakalım birbirine karışmış,
Göğün gözyaşı ile ıslak,
Urbası yırtık,
Yüreği yamalı,
Şiire dalınca o mahmur gözlerin
Eylül hüznü verir hüzzam sözlerin
Akşam fasılı mı eyy dağlar gülü
Çiğdem kokan mor gülüşlü göklerin
Yarını mechül bir akşamüstüdür hayat...
İkiyüzlü olmadan, insanları kırmadan, incitmeden vakti gelince bir hoş seda bırakıp gitmektir bu dünyadan....
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!