Oya Erzurumlu Şiirleri - Şair Oya Erzurumlu

Ben hayatı değil, kendimi sessize alırım.
Suskunluğum efsanedir benim

Karanlığın içinde yol alan ben miyim? Kimim ben? Neredeyim? Dönmeli miyim çıktığım yoldan? Yoksa hiç dönmemeli miyim? Karanlığın içinde kaybolup sessizce gitmelimiyim hiçliğe? ...
~oya erzurumlu~

Ey yar, ey yüreği dilinde sevgili
Kuru çöle yağmur olan
Denize mavi rengini veren gök
Zifir karanlığa gömülmüş ay' a
Işığını veren güneş
Ey gönlü güzelim

bir gün gerçekten mutlu olduğumda ve ağlayarak uyanmadığım bir gece de huzura ölmek istiyorum. Biliyorum çok şey istedim...
~Oya Erzurumlu~

Bir kuyunun dibine girip sakladım
Bütün kendimcelerimi,
Bütün bencelerimi.
Beni ben yapan ne varsa
O zifir karanlıkta
Varlığımı bırakıp,

Yüreğin tertemiz dediğim herkes
Beni yüreğimden vurdu
Şimdi o yürek kör kuyuda
Kan revan içinde kendisiyle dans ediyor
Teşekkürler yüreğimden vuran herkese
Bana ömrümün en güzel dersini verdiniz

Tükeniyor ömrüm, elim de kalan bir avuç yorgunluk, bir kaç da hikaye işte. Bir de......
~oya erzurumlu~

Dostum gece yine ben sendeyim.
Seni izlerken merak ediyorum
Işıklarının ve sessizliğinin seyrini bu kadar güzel kılan ne? Kendine bu kadar hayran bırakırken
O ışıkların içindekini anlatsak!
Roman olur dediğimiz her hikayeyi merak ediyorum…..

Bir gün veda edebilirim
Haber vermeden sessizce gidebilirim,
Arkama bakmadan ve sadece….

Nasıl da yorgundu yüreği, uzun bir yürüyüşün sonunda kendi gerçeğine dönmüştü kadın sığınağına dayadı sırtını, yeniden daldı düşüncelere etrafı insan dolu olsa da aklı, ruhu, kalbi biliyordu sadece onu. Ruhani replikler kendini tekrar ediyor, aklını karıştıran kelimelerden uzak duruyordu söylemler teselli değil, dırdırdı sadece ama ya kalbi? kalbi öylesine güzeldi ki sadece azıcık yorgundu, dinlenmeye ihtiyacı vardı, gücünü toplamalıydı çünkü biliyordu kadın yorgunluğu hiç geçmeyecekti kendini akıntıya bırakıp öyle yaşasaydı keşke hayal değildi olabilirdi aslında çünkü bu onun hikayesiydi.