Oya Erzurumlu Şiirleri - Şair Oya Erzurumlu

Geçiyor yıllar yine,
Yine özlediklerim gelmiyor,
Ben gitmeyi bekliyorum çaresizce,
Bir an önce, yormadan, yorulmadan
23.yıl da bitiyor
Ama bir ben bitmedim be,

Unutamam acı' nın hiç bir halini.
Kendim de ne kadar' ı, ne kadar kaldıysa,
Nasıl işlendi ise yüreğime
O kadarını yaşarım,
Acı da benim, çeken de benim.
Ne anlatabilirim ne de anlayabilirsin.

Acı ihya olmuş gözyaşlarıyla. Sevmeler terketmiş yürekleri. Sanki her şey kör sağır dilsiz. Bir o kadar karanlık içindeyim. Anlamsız gelen bütün konuşmalara tıkadım kulaklarımı. Susuyorum konuşan herkese ve körüm yalan dolu bakışlara.
~oya erzurumlu~

bir masal' dı sadece yaşananlar, rüyalarına giren periler neredeydi? Neden peri tozları dökülmedi ki üzerine? Öylece son bulmuştu anlamsız bahanelerin içinde. Yaşadığı masal mutlu son ile bitsin istiyordu artık. Pencereyi açtı usulca "Yeter" diye avazı çıktığı bağırdı rüzgara "Esme, duymak istemiyorum uğultunu, acıtıyor yalnızlığım esme"

Ey benim uzak diyarlarım,
Var oluşlarım,
Bir varmış bir yokmuşlarım,
Yazdığım masallarım,
İçine kapanmış göz yaşlarım
Ve tek kalmış kimsesizliğim.

Adam daha fazla dayanamadı ve sapladı zamanın tam orta yerine keskin bıçağı. Anlaşılmaktı tek istediği ne kadar zor olabilirdi ki anlaşılmak? . Anladığı kadar anlaşılmak, sevdiği kadar sevilmek istedi sadece. Öyle güzel seviyordu ki herkesi ince ve naifti dilinden dökülen her cümle. Etrafındaki insanlar için kendisini feda etmekten unutmuştu kendisini. Aynaya bakmıyordu mesela, hatta evindeki bütün aynaları da kaldırmıştı. Zamanı ona hatırlatan bütün saatleri kaldırdığı gibi. İçi yanıyordu adamın. Dile getirmek istediği her şeyi susturmuştu artık. Kapatmıştı kendini küçücük eşyasız odasına. Yorgundu yüreği adamın. Korkuyordu yeniden aynı şeyleri yaşamaktan, öylesine yaşıyor gibiydi hayatını. Umutlarını gönlünün kıyısında tüketmiş, kendi yalanını yaşıyordu artık. Herkesten olmasa da kendinden gitmişti adam. Öylesine kırgın, öylesine küsmüş, vazgeçmişti kendinden, kendinden olan her şeyden. Var için de yoktu artık. Sessiz çığlıklarını bir gün duyan olur muydu ki? Bir gülümsemesine ömrünü verecek çıkarmıydı karşısına? Kim bilir belki bir gün kapattığı gönlünü açtığında görecekti ona elini uzatanı. O zaman yaraları sarılacaktı. Sen, ben değil biz olmak sarıp sarmalayacaktı onu. Güzel sevilmenin keyfi ile tamamlayacaktı ömrünü. İşte asıl o zaman durduracaktı zamanı o zaman ölümsüzleşecekti gönlünü açtığı sevda.....
~oya erzurumlu~

Hep susmalar sarıyor gece'nin sessizliğini,
Kalem işliyor yine boş kalan sayfaları.
Bu gece yine konu
Sessizlik bu sefer adına
Ölüm dedik.
Sessizlik okunan sela ile bozulacak,

Sebebi yok seni sevmelerimin
Seni sen kadar seviyorum
Senlerde sırlıyorum gönlümü
Sevdiğin gülüşlerime katıyorum
Günü sensiz senlerde başlatıp
Geceyi senli demliyorum

Bir yan da yaşım vardı
Bir yanda kocaman bir yüreğim
Yaşım yüreğimden eksik
Yüreğim yaşımdan fazlaydı hep
Hangisi ne istedi hep bildim
Bildim de her şeyi çözmüş aklım

Hani derler ya şu duayı okursan Allah günahlarınızı affeder diye, ben kendimi kandırırken, ben kendimi aldatırken, ben kendimi yok sayıyorken, kendi hakkımı yerken, ben herkese sorgusuz sualsiz inanırken, söyleyin bana Allah benim bu büyük günahlarımı nasıl affedecek.