Osman Şener Şiirleri - Şair Osman Şener

GüLüM

Süslü kafeslerden bıktım usandım
Burnumda tütüyor dağlar be gülüm
Dönülmezmiş meğer dönülür sandım
Gurbet yollarımı bağlar be gülüm

- l -

—Hak dostum Hak!
Âgâh ol! Âleme ibretle bak…

*

Akıl önce çoka toslar
Gide gide yoka toslar
Peygamberin eşiğinde
Nihayet bulur kabuslar

Mutlak yokluğa yer yoktur

Delidir benim yoldaşım
Dertlerimi deşer durur
Aşk odu kaynatır yaşım
Didelerim taşar durur

Benden içre ben diyen kim?

Ben: Zâtı, zâtınca bilinen zâtım
Bencileyin varlık sahibi yoktur
Dostluk pazarında, “Yok”tur mezatım
Alanın ettiği kar gibi, yoktur

“Ben”’i verip “Yok”u alan kazanır

Nazenin güller seherde;
Açar: İstanbul... İstanbul...
Güneş cömertçe nurunu
Saçar: İstanbul... İstanbul...

Bu nasıl tatlı mahmurluk

Öyle yalnız, öyle yalnızım ki
yokluk aleminde bir hiç kadar!
Yalnızlık bile uzak duruyor benden;
belli ki bu işte büyük bir sır var.

Unutmuş, unutulmuşum;

Er geç gideceğim gelinmez yere
Ya gündüz, ya gece; yahut şafakta,
Yola çıktığımda dönmemek üzre
Bakacaksın için kan ağlamakta

Bir an kesilecek gerçekle bağın

Aydos(t) Dağı ana gibi yar gibi;
Beni gurbet elde bağrına bastın
Esrarım sineni yaktı nar gibi
Ne darıldın bana, ne surat astın

Bahar geldi yeşil verdin al verdin

Gün doğmasın Erciyes’in başına
Sen var iken şavkımasın boşuna
Uğrun uğrun kızlar bakar peşine

Bakın kızlar bakın Furkan geliyor
Salına salına aslan geliyor