Örülen Yalnızlık Şiiri - Poyraz Özbey

Tercihen değil, mecburen örülen duvarlar,
Ne bir kapı bırakır ne de bir pencere.
Zamanla alışır insan daralan dünyaya,
Ama hiçbir zaman sevmez bu çemberi.

Kendi ellerimle koymadım bu taşları,
Ama yıkmaya da gücüm yetmedi.
Bazen korur sanır insan kendini,
Oysa en büyük hapishane içindedir zaten.

Sesin yankılanmaz duvarların ardında,
Kimse duymaz içinde kopan fırtınayı.
Tercih etmedik belki bu yalnızlığı,
Ama mecbur kaldık sessiz kalmaya…