Ben seni kabuk bağlamaz, sızısı ince derin yaralarından tanırım
Ruhlar aleminden aşina iki çift gözün doyumsuz bakışmasından süregelen
Aynı gökyüzü altında ayrı kollarda heba edilmiş iki bedenin iki ruha ızdarıbından bilirim sessiz tükenişini
Yaşamda her şey tecrübeyle sabit olmuyor
Mesela kırıldıkça kırmayı
İhanette hainliği öğrenmiyor insan
İçine kapanmayı, yalnızlığı seçmeyi
Kalitenin nitelik
Niceliğin sadece rakamlardan ibaret olduğunu öğreniyor
Varlığın ve yokluğun
Açlığın, sefaletin şaşa ve müsrifliğin
Aynı çatı altında yaşandığı
Merhametle Filizlenen her umudun
Zalimin eliyle solduğu bir sabaha uyanmak
Şefkatle dokunduklarımızın tokadını yüzümüzde
Seni bıraktığım yerde Bıraktığım gibi buldumya
Feleğin çarkı inadıma
Dünyanın yükü omuzuma hafif gelir artık
Tut elimden
Bizi bekleyen masmavi bir gök
Sayılacak yıldızlar
Tutsağı olduğumuza yorulduk
Değdi mi peki , sanmıyorum
Arıya çiçek çoktu fakat
Arının hesap edemediği mevsimlerdi
Dört mevsimin biri ilkbahardı
Sözün bittiği yerde başlar hicran
Karanlık aydınlığı kovalar
Geceler gündüze uzak
Merdi meydanla üflenir sura yeniden
Yeniden donanır ruhum hüzün çiçekleriyle
Uyku göze hasret,
Tutunamayanların dünyasında tanıdım seni
Sırtımda Kaybetme korkusuna yenik küfe
Avuçlarımda kuş tüyüydün
Rüzgârlardan sakındığım
Neydi bizi pamuk ipliğine bağlayan şey
Anlayamazdım
Anla beni tutunamıyorum
Ellerim arkadan bağlı
Mil çekilmiş gözlerime
Bazen derin bir uçurum kenarı
Toprak kayar ayaklarımın altından
Sonsuzluk der bırakırım kendimi
Haberin varmı hayırsızım
İçten içe yanan hain közüm
Kadir kıymet bilmez ince sızım
Sana olan hasretim öldü
Yolunu bekleyen gözlerin feri söndü
Viraneye dönen kalbe baykuş tünedi
Kırılgan umutlar taşıyoruz
Rüzgardan nem kapma işin bahanesi.
Gece açan çiçekleriz
Güneşi görünce sönenleriz.
Girdap, kuyu, karanlık koymaz bize,
Gecenin taa ucundayız.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!