Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

varsak köprüsünün ordayım
bir hayat gördüm sıcaklığında tefekkürün
işte ruhumun huzuru sanki 78 yaşındayım
bütün sırlarına ermiş gibi ömrün
hiçbir çamur ulaşmadı bana
varsak köprüsü ordayım koca bir özlemim

bırak git düşünme geride kalanları
rüzgar saçlarındayken
uzaklaş bir daha dönme
kimse şöyle demez biliyorum
sendemi bırakacaktın hayyalleri düşlerde kendine yol açıp
gideceksen mecullere

uzanan ellerde insanlar

gökyüzü öyle mavi derininde yamurun kalıntısı deniz
serine doğru gitmeye çalışan yüreğim
geç kalmış topluluklar barındırır içinde
geceleri ayrı

yürüdüm
ağırdı bedenim
sadece ben biliyordum gerçeğimi
kavgasız gölgelerini çekmiş güneş
yanıyordum

gündüz yok
geceyi çekiyorum
garip seslerinde karanlığın
bırakılmış
itilmiş
dolunaya hasret ışıksız gece

sabaha kadar delice koştuğum aşk öyküsü
suları kirlenmiş çeşmelerin dağları
ve yutkunduğum memleket tadı
rüyalarımın kuytularında
kendi içimin bir komedisi seni sevmek
bütün kadınları sevebilmek gibi

bu park ben gelince sessizleşir

ortadan ikiye bölerim
usulca çimenlerini

ondanmıdır bu sızı

korkularında duygusuz
korkularında bilinçsizim ayrılığın
sen dünü olmayan şehirlerimde yaşadın
yaslandım sana her ölen hayat gibi

bir an benimle olacağını sansamda

baharı beklemek yalan
sözler yalan
kasfetidir doğrusu günün
karşı koyulmaz dertlere doğru çekiyor hazinliğin beni
ısrarla uzaklaşırken
yanımdasın

yalancı rüyalarına aldırma
kum sıcak
güneş yakarsa tenini
susuzluk dolu hatılardır bizi yaşatan
el verdiğinde acı kalbimize
kimsesiz bir çocucuğuz işte