Orhan Hatıl Şiirleri - Şair Orhan Hatıl

son ver artık bu karasızlığa
sıklığındaki yanılgılı gözlerindeki bakışlarda sen
son ver, artık nefes alınmaz bu bulutlu akşamlarda
kimileri sokaklara türürken bu arabeksel karamsarlıkta biz öleceğiz
sen bilmiyorsun kendime seslenişimi
gidişimi sade cümlelerde tükendiğimi

kimsenin yadırgamasına kulak vermeden
koşmak
sorgusuz yaşamak, unutmak bir an için
boylu boyuna uzanarak
bağırdığımda
kavga etmeden özgürlüktür içimdeki

sorupta gelmediyse sonbahar
zaman böylece apansız yaktıysa

sorupta gelmedi gemilerin hazin ayrılık sirenleri
sonra senin benden habersizliğin
kumral saçların

benim ellerimi soğuk yakar
yüreğimdeki küçük kıvılcımlar
büyük hasretlere doğru
kaçamayız
bütünleşiriz acıtosyon çekmeye

ıslıklarla anlaştık
arabaların arkalarına takıldık
kayıklara bindik yunuslar çıktı karşımıza
korktuk boğulmaktan
sahildeki köpekler çoştu
ısırılmaktan kurtulduk defalarca

hayal ettiğim sen
gel desem
sessiz bandıralarında atlasam fırtınalara
sıkılganlığı alsam
yurdum gibi olsan

üşüyorum
ağaç yaprakları üşüyor
ipteki çamışıları sallıyor rüzgar
derin bir ah oluyor sesim
gün minarelerin tepelerinde
hiç bir kuşun yuvasını görmemiştim kaç bahar geçti

yolun sonunda isli görüntümün aynası
kader bu ahbabları değişmez feleğin
sırlı benliğimin kara yazısı
aşk gibi günahkar şaraplarda

tonları değişmez sarmaşıkların

virandır kokusu arzuların
sen talana uğramışlığım
benimle düzelirsen sevgiye ulaşırsın inanıyorum
gelebilirim gerçek iyilikleri öğrendiğimde
gerçeğe ulaştığımda bulabilirim seni
eyerki uyanırsam

uzak bir türküydü yalan
kaderde tutan gözlerimizi
sabırsız aşıkları oynarken
uçuşan kartallar düşüyordu sert kanyonlardan
çimenler solmuştu
rüzgarın kokusuz ve sevgisiz lirikliğidi tutunduğumuz