Onur Bilge Şiirleri - Şair Onur Bilge

Onur BİLGE

Dağdaki son günlerim... Zaman son derece yavaş.. Hızla geçmesini de, en iyi şekilde değerlendirmeyi de istiyorum. O nedenle ilgi alanım olan tasavvufa ait notlarımı elden geçiriyor, bazı ayet, hadis ve evliya sözlerini okuyup, üzerinde derin derin düşünüyorum. Rabia, kadın erenlerden olduğu için ilk ilgimi çekenlerdendi. Ondan, Hasan Basri Hazretlerine geçtim. Bütün merakım; onların ne yapıp da ölümsüzlüğe imza attıkları...

Asırlar geçmiş... Kerbela Çölü yakınlarında, köle pazarında alınıp satılan insanların arasında, son derece fakir bir adamın kızı da varmış. Milyonlarca köle arasında bir köle...

Onur BİLGE

Virane’de, öğle yemeği sırasında, birinden birine atlayan düşünceler içindeyken, o sokakta oturan, alkolik ve gece hayatı olan birisiyle bir evlilik yapmış, eşinin kalp krizinden ölmesi nedeniyle iki erkek çocuğuyla dul kalmış, Feride isimli, Merinos Fabrikası’nda işçi olarak çalışan, yirmi dokuz yaşında, vaktinden önce omuzları çökmüş, adeta dünyadan elini eteğini çekmiş, ev ve iş arasındaki çarka kendisini kaptırmış, çok sevdiğimiz bir ablamız çıkageldi.

“Selam! .. Afiyet olsun, çocuklar! Kaynanam seviyormuş. Para vermiyor, o başka...” diye gülerek içeriye girdi. “Nasılsın, dede? Çocukları uyuttum da ‘Şöyle bir bakıvereyim, ne yapıyorlar? ’ diye geldim.” Define:

Buzulla kaplanan en son kışımda
Güneşi görmeden açtı gözlerin
Yorgun ve çaresiz her bakışımda
Karanlığıma nur saçtı gözlerin

Kalbimi yakarak gönlüme aktı

Söylediklerini kendin yaptın mı?
Yanlışlardan doğru yola saptın mı?
Yalansız, riyasız teslimiyetle
Allah’a kul olup, Ona taptın mı?

Bu bir delilikti, sona bıraktım
Dünyayı ve seni, sana bıraktım.
Elimin tersiyle itip, her şeyi
Sığındım Allah’a, O’na bıraktım!

Seni hatırlamak harika bir şey
Suya kanmak gibi kurak günlerde
Seni görmek duymak düşünmek her şey
Renkler de sesler de buruk günler de

Susamak susamak kanmak yeniden

Bu aşk değil işkence
Ağır çekim intihar
Unutmak istedikçe
Geçmişe dönmekteyim

İşkenceden de beter

Artık gerekmiyor kafiye, vezin...
Alın sözcükleri, sıraya dizin.
Ne iç ahenk, ne dış; sanki düzyazı...
Övün, ya da ayakaltında ezin.

Sevgi biriktirdim, aşkla dağladım
Gün yanığı gibi acır, yüreğim.
Kaç gece sabaha kadar ağladım
Senden başka biri değil, ereğim.

Yokluk kapısı dar, girmesi zordur
'Benim! Ben! ' diyorsun, senden habersiz...
Çıkar sırtından, at; ateştir, kordur!
Benlik giysisinde, tenden habersiz...