Ömür Yılmaz Şiirleri - Şair Ömür Yılmaz

Korku sarıyordu yüreğimi,
Elimi,dilimi,gözümü...
Sevdiğimi anlayacak olması
Ürkütüyordu beni.
Neden diye sormayın!
Ürkek bir ceylan gibidir

Ve aslında sevdalanmak!
Birine abayı yakmak!
Orta çağ avrupası kafasıdır!
O karanlık buhran gibidir.
Aşkın büyülü perdesi
İnince gönlün gözüne,

Merak ediyorum...
Gülüşüne ölüşümü
İzlemek diyorum
Nasıl bir duygu?

Ne kaldı ki geriye?
Göçmüş gönlümden,
Harap,bitap...
Yerle bir olmuş kalpten,
Enkazdan başka.
Ne kaldı ki geriye?

Öyle bir sevmeli ki insan!
Ayrı kaldığında
Sevdiğinden,
Mesafeler diyorum
İntihar etmeli üzüntüsünden.

Seni daha evvel
Hiç bu kadar şık
Görmemiştim...
Ee başkasını
Bilmem ama!
Seni bir başka açtı,

Zifiri karanlıkta yürümek gibi zordur hayat,
Zorlaştıran insanlardır onlardadır kabahat,
Bıraksalar da yaşasak rahat rahat,
Aksi halde ince bir iptir onlara sırat.

Ey beşer aldanırsın hayatın süsüne,

Bir de bakmışsın ki
Yıllarını verdiğin,

Saniyene değmezmiş
Meğerse...

Ramazanı yaşamak gibi
Seni sevmek...
Sahura kalkıyorum,
Oruç tutuyorum,
İftar yapıyorum ya;
Sahurdaki huzur,

Bomboş sayfa
Bomboş sokaklar
Bomboş ellerim.
Kup kuytu yüreğim.
Kupkuru gözlerim.
Çevremi sardı çepeçevre