Nevzat Özkan Şiirleri - Şair Nevzat Özkan

ne büyüktü
ne küçük.
bahçenin kenarında
mavi
yalnız
bir ortancaydı

damlacıktı
büyüdü.
damla
damla gelişti
göl oldu.
büyüdüğünü unuttum.

gün batar,
siyah örtü
sarmalar ortalığı.
sonra ay.....
ve rüzgar
okşar ağaçları.

gelip geçiyor yanı başımızdan.
tutmak,sarılmak
istiyoruz.
tutamıyor,
sarılamıyoruz.
sadece izliyoruz

karanlığı delip geçen
sihirli ışık demeti.
aklı alır
uzaklara
çok uzaklara götürür,
makinistin puslu penceresinden.

bebektim,
mum ışığı kadar titrek.
bebekti,
mum ışığı kadar narin.
delikanlı oldum,
bir o yana

avuçlarımda
iki taş,
zamanın yavaşladığı mekanlardan.
biri
Sarozun serin,
diğeri Bozca adanın

özsular,
son damlasına kadar içilir.
yeşil sarıya
sarı kahverengiye
sessizce dönüşür.
solmaya başlar yapraklar.

karışık ve uzun yollar
molalı molasız.
ayrılık var
üç vakte kadar.
yolculuk
yeşilden sonsuzluğa şimdi

Trabzon hurmalarını
okşayarak topladım.
soyulacak sertlikte idi hepsi.
öpüp koklayarak
teker tekler soydum,
elma soyar gibi..