Necmiye Çetin Şiirleri - Şair Necmiye Çetin

Gelivericekmişsin gibi
Yanıma süzülüvericekmişsin gibi
Bir an, gerçek gibi
Kapımı benden başka anahtarla açanım var gibi
Yanımdaki boş yastığın bir sahibi var gibi
Bir an…

Dem’ini almayan çay gibi hayat bazen
Bekleme salonu gibi
Eşik gibi
Araf gibi
Hislerin sana “çok yakınsın” diyor
Yaşanmışlıklarınsa “çok yorgunsun”

Bir insanın ömrüne kaç gidiş sığar?
Muhtemelen hiç gelmemiş olanlar kadar.
Onlar sadece “gibi” olanlardı.
“Var gibi”ydiler
“Yok gibi”ydiler
Hiç gelmemişlerdi

Gizil bir yalnızlık duygusu sarmış sanki dünyayı
Gizil bir özne gibi

Gizil bir yalnızlık duygusu
Sessiz bir doğum sancısı
Derin bir çığlığın yankısı

Bir gün batımı kaç iç çekiş eder?
Bu kızıllık, içimizde solan güllerin rengine mi benzer?
Kaç bakış, kaç söz, böyle an’larda göğe değer?
Gün batımları yalnızları daha mı çok sever?

Bir yalnızlık kaç gün batımı eder?

Ne yerdeyim
Ne gökte
Her şeyin anlamını yitirdiği bir zaman diliminde
Sadece seyir halinde
Müdahele edememenin çaresizliğinde
Çaresiz olduğumun bile

İç sesimin kalabalıklığını, gürültüsünü anlamanız ne mümkün!
Elbet herkesin içi kendine gürültülü biraz
Ama bu kez benimki bi çoğunuzdan kalabalık
Onlarla baş başa kalmanın sancısını bilmeniz ne mümkün!

Bu yüzdendir kitaplara, filmlere, tiyatroya ve arkadaşlara bu denli sarmam

Çünkü ben kadınım anlıyor musun?
Yani kendimi, kendimden doğurabilirim
Ben kadınım
Sana sevgiyi ancak ben anlatabilirim
Yok ki bulma şansın yuvanı
O bir yer değil, bir histir bay’ım

Uzaktan hoş kokan bir muma rastladım
İçinde kahve çekirdekleri vardı
Kahve, yumuşak karnım
Dayanamadım aldım

Eve geldik hemen açmadım

“Beni çok ihmal ettin” dedi kalem
“Ruhunu karıştıralım biraz” dedi kağıt
“O zaman yazmak zorunda kalır”

El birliğiyle
Yazmaktan başka çare bırakmadılar bana