Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

parmaklarını saya saya tüketiyorum günleri
gide gele aşındırdığım kaldırımlarda
gördükçe silüetimi kıskanıyor camekanlar…

hep benzer takvimler
yirmi dört saat boyunca dinmiyor ulumaları

ayırdındayızdır baharlar gelir geçer
ayırdındayızdır atlar sürülür dağa taşa
ayırdındayızdır karıncalar basar mutfağı
ayırdındayızdır yanlış soruya yanıt verildiğinin

tütüyor yol çizgileri
unutamadığım bir adres var
gözlerimde dolup dolup boşalıyor


şimdi bu yakanın herhangi bir yerinde

yön tedirginliği içinde gidiş puslu gökyüzü
birbirini çarmıha geren çerağ
gizlenen dünlerden ödünç alınan ter kokusu telaşsız ağır
zamanın törpülenişi biraz ateş biraz kül

güçlendirdin kendini
kaç yerden /kaçıncı çelik saplaması

asılmak sunduğu
yükleri omuzlayarak

yeni gün
aynaya düşen bir gölge günlerdir öylece duruyor. taze , kokusu dağılıyor boşluğa. sarsılıyorum ritmik ışık oyunlarını izlerken. çıt yok ortalıkta.
o sevgili ; yunan tanrıçalarından biri gibi , diri ve dişil. ateş kuyularından çıkmış bir köz
evrene bambaşka gülümseyiş. bütün tazeliğiyle som bahar

kimileyin son kez söylenir
-hoşça kal-


dilde eski şehirler , şarkılar , aşklar
tükenen zamanın içinde kalır

gecenin kepenklerini indir
sende kalsın anahtarları
sahil tarafları
yağmurlu
soğuk
ötelerde sığınacak yer arıyor

Köz katılaşıyordu
Ve sen yine beklenen oluyordun

Farkında mısın bilmem bulutlardan
sımsıcak kahkahalarını toplayıp büyüttüğümü
Koca bir çocuk doğurduğumu düşlerimden

Bir yanlışlıkta düşündürüyorsun gözlerimi.
Sürüp gidiyor suçluluğun...

Kaç adım ötende ne var?
Kim koydu beni buraya?