Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

‘’ durmadan düşünüyorum,
ne çok öldük yaşamak için ‘’
(Onat Kutlar)

Güç zamanlardan geçiyorduk;yetmezmiş gibi büyük yitiklerin yol açtığı, yeri doldurulamayacak boşluklar apansız kapladı içimizi.
1960’dan günümüze değin oluşan depremleri çok iyi anımsıyorum. Bir önceki depremin yaraları sarılmaya başlanırken ülkemizin bir başka yöresinde patlak veriyor deprem.Bu kez de merkez üssü Kahramanmaraş olmak üzere on ilimiz…Dokuz saat arayla gerçekleşen 7.7 ile 7.6 şiddetindeki iki depremle Adana,Adıyaman,Diyarbakır,Gaziantep,Hatay,Kilis,Malatya,Osmaniye ve Şanlıurfa’da deyim yerindeyse taş taş üstünde kalmadı.

aşk,dedim / sana yöneldim
ruhunu ele geçirmek için söyledim.bil
kaybedemeyeceğim şeylerin
acısını ne göster ne de onlarla yaşat

koklamak varken
karakışın ayazını


söylemek istediğim onca tümceyi
kaybederek kaçmasaydım keşke

Anlatılamaz olanı anlamak için çok tehlikeli bir okyanusa dalmayı göze alıyorum.
Yaşama bakmakla özdeş bir eylem benimkisi.
Nietzsche'nin benimkinden daha başka bir yeğleyiş için söylediği ''sen uçuruma bakarsın uçurum da sana bakar'' sözünü anımsıyorum.
Haklı da... Biraz da bakmayla ilintili bir şey bu.
Ya şiir ?
Dalmayı göze aldığım o okyanustan ya da insana ve yaşama bakan o uçurumdan ayrıksı olmadığına inanıyorum şiirin.

Çivisi çıkmış bir yurtta mı yaşıyoruz,diye soruyorum kendime.Avunmak için mi yoksa kendimi kandırmak için mi; ne ise işte ‘hayır!’ diyorum.
Olmuyor.
Yüz yüze kaldığımız başka bir sorun gelip gündeme oturuyor. Peşinden gelecek sorunlar sırasını bekliyor…
‘Az sonra’lara koşullandık toplum olarak.
Bu ‘Yeni Türkiye’ gerçeğinin pusulası yok!
Etkisi ve çapı değişiklik gösteren;ama yurttaş olarak her birimizi sarsmakla kalmayıp derinden yaralayan olaylar…

‘’Hayranlıkla baktığımız o iyi tablolar, fotoğraflar karikatürler , yontular ; büyük beğenilerle okuduğumuz yazın yapıtları ; bulunduğumuz evrenden bizi çekip beyaz perdesine çağıran sinema filmleri ; sahnelerinden savrulan tozlarını yuttuğumuz tiyatrolar olmasaydı zevksiz, daha kaba, daha anlayışsız , dar görüşlü ; daha çabuk boyun eğen , eleştiriler karşısında daha sabırsız insanlar olurduk.
Mario Vargas LIosa’nın salt kitaplar üzerinden yaptığı savlayışı ,sayfama taşıdığım bu görselle karşılaşınca sanatın işlevine ve gücüne bir kez daha inandım.
Ruhun yengisi sanat olmadan olası mıdır ?

Günaydın Dostlarım,
2021 yılının yarılandığı bir günde giriyoruz bayrama.
Ne var ki yarım yaşıyoruz günleri.Her şey yarım kalıyor.
Yaşam da ,sevdalar da tümlenmeden sürüp gidiyor.Bir sevincin kıyısından kenarından tam da yakaladık derken,diyetine değgin bir fatura ile karılaşıyoruz.
Kendimize gelemiyoruz bir türlü.

Toplumsal yaşamımızda ve sosyal iletişimlerimizde esen gürültünün daha da yoğunlaştığı bir süreçten geçiyoruz ulus olarak.
Gündem dakika başı değişiyor. Umberto ECO’nun ‘’ Dünya kocaman bir olasılıklar yumağıdır’’ sözü yurdumuzda estirilen havayı daha da somutlayıcı nitelikte.
Kendi istencini değil yaşama geçirmek, kendi sözünü oluşturmak bile insanımız için kaygı verici karşılıklarla dolu.
Yaşam bizi farklı varoluşlara ( estetik, etik, dinsel ) taşıyan seçimlerimizden oluşmaktadır, diyen Kierkegaard bu topraklarda olan bitenden haberi olsaydı sanıyorum bu tümcenin eylemi olumsuz yapıda biçimlenirdi.
Yaşam geriye sarılmak mı isteniyor bu kadim topraklarda? Görüntü öyle.
Oynanan bu büyük ölçekli oyunun bir parçasıyız her birimiz.

Son günlerde hiçbir şeyi kafama takmıyorum
Yalpalamıyorum zamanın içinde.
İstasyonda durduğunda kapılarına bakmıyorum son trenin
Gözelemiyorum o kalabalıkları
Posta kutusuna uğramayı canım hiç ama hiç istemiyor.
Yaşamın başka alanları da var

uyu
nefesini ben alıp veririm
unutmam
günden devşirdiğimiz anıları
belleğime tıkıştırmayı