Necdet Arslan Şiirleri - Şair Necdet Arslan

sesinde biçimlenmiş haziran akşamı
boşlukta sallanırken çıplak ay ışıkları
bir peripeykerin şenlendiği yellerde
enginlerden alçak uçuşu kuşların

Bir şeyler yazmayınca,söylemeyince eksik bırakıyorum sanıyorum yaşamın bana sunduğu zamanı.Zaten aylardır daracık mekanlarda yaşamaya koşullandık.Ruhumuz yavaş yavaş başka bir patolojiye dönüşme kaygısından mıdır nedir bir çift sözü sahiplenmek için şiirlere yükleniyorum bu sıralar.
Hoş;Gilles Dleeuza bu sıkışmışlığı ‘her yaratımın sınırında,ufkunda mutlaka mekan –zaman vardır’ iyimserliğine bağlıyor 'İki Konferans’ın satırları arasına düştüğü notta.
Şiirle başlayalım ve onun üzerinden sürdürelim :
‘’Suyunda denizleri bulduğum bilmediğim yerlerimdeki sancı…
bana bir şey söyle güleyim
bir şey daha söyle inandır’’

DENEME


Günaydın Dostlarım,
İçinde eşit oranda hamaset ve masumiyet ve melankoli barındıran bir sosla tatlandırılmış bu marka iyi piyasa yaptı , yapmakta.
Hangi hallerden gelip hangi hallere evrildiği ‘şimdilik’ flu olan bu coğrafyanın öyküsü mutlaka tarafsız bir tarihin kaleydoskopuna düşecektir

İki küçük balık gibi oynaştık
Pır pır etti yüreklerimiz
Oynaşmamızın sesi dalgalarını
Kıyıya yığdı durdu.

Deniz çocuğu olmamıştım

bir gözlerin taramıyor ellerimi,
sokağına üç adım kalmışım.
kaybolsam ,unutup gider koca şehir
üzerime devrilse bahçe kapıları inlerim
ses edemem

eğer oralarda gün batımıysa
dönüşte son kez bakarken maviliklere anımsa beni
bir martının uslanmaz telaşında
bir tomurcuğun susuzluğunda
eşlik edenin olmayınca mırıldandığın o şarkıya,
anımsa beni

bir güz suskusu
düşüyor gözlerinden palete
yoruluyorum yüreğime düşen masalları yontmaktan
Durmaksızın maviye yeşil kala öldürüyorsun beni
içimde bir tedirginlik var bu sıralar
tıpkı rıhtım direği

ey büyük deniz
endamını gönüldeş kıldığım
bitmeyen rüya
sonsuzluk

//*eksik yara…

acımaya gerek yok kuruyacaksa haz
su bazen uzundur sevilmiş olmak börtü böcek
yitip gitmeni istemem gök eskir taşınır gece

hoyrat bir avuntusuzluktur
denize çakılan son yıldız gibi
son ayrılığımız
anafora benzer,döner durur zaman
ki
hiç kımıldamaz ışığı gözlerinin