Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Töbe etim gidiyorum ağlıyorum kendime
Seni sana bıraktım beni birdaha sorma
Kaldı bizden kalanlar eskiyecek raflarda
Endirme sakın raftan yaşa sen kendince

Bende burda yaşadım hep yokuş çıkıyorum

Ne ben töbe etim nede ant içtim
Günahım varsada çekeceyim ben
Bilmeden yapmışsam benimkisi bu
Bilerek yapılan töbe etme boşuna

Yalan söyleyene töbe işlemez

Dünyaya geldiğime bin pişmanım ben
Sevdim ben birini sözünde durmadı
Yapılan yanlışlık yapan acep insanmı
Aşka töbe şans gülmadı sevmem ki

Sevdim ben birini görmek istemem

Tiren kalktı bana yok ki numara
Ayakta kalmışım el salayan çok
Bana deyil yanımda yolcu vardır
Boş verdim o anda tanıyan yoktu

Çok istedim oğlum kızım salasın

Tren gardan kalkınca birdaha gelecek ki
Katarın yükü ağır sırayınan çok vagon var
Boş gitmiyor bu tren gülen ağlayan da çok
Gözlerimden süzüldü sevdiğim kızı aldı

Hasirete dayanmak benim için çok zordur

Ben kendimi sana nasıl anlatım
Tanıdığım biri beni mahfeti ya
Yola çıktım gelmediki benimle
Boşuna bunca yıl nasıl sevmişim

İmzalar atılmış yük var üstümde

Ben sana şarkı yazdım sen adını koysayıdın
Adını koymadım ki beni sen çoktan sildin
Geçti güzel günlerim onlar bana ayıtmış
Ağladım ben boş yere sana feda etmişim

Otuz yılda ne kaldı sağlık giti kuru can

Öylesine tutku varki içim de
Kimsenin gücü yetmez çıkarsın
Herşeyim alındı tek siz varsınız
Çıkarsam alırlar içimde kalsın

Her günüm burada sizinle geçer

Dilimin ucuna biber sürmüşüm
Beni sen yanıltın haber vermedi
Yazdım ben dilime seni silmedim
Seni sevdim diyemedim pişmanım

Pişmanlık fayda vermez insana

Dur yolcu kimsin nere gidersin
Postacı gelmedi sandım sensin
Sevdiklerim uzak özlemim artı
Gelmedi mektup postacı nerde

Telfon yok nerden alım haberi