Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Sevgiyi ben senden aldım vermedim
Verirsem zor olur ben yaşayamam ki
Kokun halen üzerimden gitmemiş
Gelmesen de kokun bende duruyor

Öylesine alışmıştım baktım ki yoksun

Beni unut ben o ben degilim
Sevgi yok olmus ne yaabilirim
Arama sen yaktin kül etmissin
Degistim sevmiyorum artik ben

Sen koy adini zor kulanma bana

Döktür elindeki kalemle sevgi sözcüğü
Ağladığını yazma sen güldüğünü yaz
Sevgi sözcüğü geçsin sayfada ağladım
Sevdim görmedim aldım sevemedim ki

Gözlerime bak yeter anlarsın ben kimim

Giderken götürdün yazı baharı
Kış ben de kaldı ev çok soğuktu
Şifirem sevgi benim seninki nedi
Sevgi temel ev de yıkılmaz simse

Kalbim sende kaldı verme geriye

Sevgiye doymadım ki halen yer var sevgiye
Ocakta süt kaynıyor taşacaksa görmem ki
Sevginin gözü kördür görmeden gidiyorlar
Çok bekledim soğukta elerim buz kesildi

Sevginin sesi çıkmaz su değil ki çağlasın

Sivas bak yanıyor yolar kesilmiş
İnsanlık bu değil kimlerdi yakan
Bakarak yananı ilk defa gördüm
İnsanlık bumudur insan diyorlar

Yandı o insanlar sevinenler vardı

Kendim zarar verdim kendi kendime
Seven bulamadım yok olmuş adam
Ben onu kayıp etim o da beni belkide
Nişan aldı adam vurdu beni anlımdan

Karışmış ortalık çıkmaz yoldayım

Vura vura çürütün her yerimi
Git insafsız sana ben yalvardım
Başımın belasıolmuşsun benim
Artık rest çekmenin zamanı geldi

Seni çocuklara ben teslim etim

Gün başlarken o gün nü hiç saymam ki
Yenisini beklerken geldi karanlık gece
Sabah olunca telaş bende başlıyor
Yoruldum bu yolda çıkış yol yoktur

Yalvarış duyuldu uzakta biri var

Ben bakınca o göze bir de gel sen bana sor
İnsafızca davranma karşında seven vardır
Katil tut beni vursun bir dakıka ayrılmam
Bana verilen en büyük cezalar bu değilmi

Laf olsun deyil ki ilk defa çok ben sevdim