Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Saatler geriye kurulmuş
Çocukmuşuz
Oturmuşuz eski bir kapı eşiğine
İkimize sadece bir elma şekeri vermişler
Bir tarafından sen yiyorsun,
Diğer tarafından ben, öyle tatlı ki…

Ben Fatsa’nın dağlarında bir yılkı atı,
El süremezler yeleme,
Gem vuramazlar dilime…

Sen, yüreğimde ince sızım,
Şubat ayazım, cehennem yalazım.

batan günün kızıllığı
oynaşıyor saçlarında,
hüznün gölgesi yüzünde,
başın avuçlarında
gözün ufuklarda ne arıyor çocuk?
ölü kuşlar için üzülme sakın

Belki böylesine acıtmazdı gitmeler
Seni tanımadan önce
Neden hüzün verir sanki geceler
Yarın yeni bir gün doğacağını bile bile?

Umudu ufuk çizgisine saklamışlar

Ne git, ne de hoşça kal de
Hoş değildir ki yalnızlık
Adressiz dizeler dolaşır dillerde
Giden “ bensizliğinle kal ” diyemez de
“Kendine iyi bak ” der sadece
Buruk / acı bir boşluk kalır geride

Yanık bir kırmızı karanfil kokusu
Uçup gider avuçlardan zamanla
Bir acı sözle onur paramparça
Kanı yoktur ki aksa
Çini fincanda acı kahvedir kahır
Acısı kırk yıl yürekte kalır

Gözlerin, suya inen bir ürkek ceylan
Beyaz güvercindir sanki ellerin
Yaşamı hep son vagonlardan yakalayan sen
Bu kadar kolay mı pes edeceksin?

Örselenmiş, yorgun, yitik yıllarına inat

yüzleri kar maskeli
adamlar gelir geceleri başucuma
çalarlar çocukluk düşlerimi
ıslanır kirpiklerim
bir toplama kampına
alıp götürürler sevdiklerimi

Değişen iklimler gibisin
Bir deli rüzgârın eser apansız
Parçalanır dalgalarım kıyılarında
Vurur duygularımı kurşunların
İncinirim
Dudaklarımda donar bir firari haykırış

Şaşkın bir bulut
Güneşi kapatmaya çalışıyor bi gayret
Deli mi ne? ...
Bilmez mi?
Oysa az sonra haylaz bir rüzgâr
Savuracak onu dere tepe…