Naime Özeren Şiirleri - Şair Naime Özeren

Kurşun adres sormuyor,geliyor dolu dizgin
Azrail danışmıyor,alıyor güzel çirkin.
Bazan bir serseri mayın zehreder hayatı,
Bazan da bir el bombası yok eder tüm umutları.
Roketler, mermiler, havan topları,
Uçuşuyor havada şarapnel parçaları.

giysindeki yamayı gizleyerek dedin ki:
sile sile al ödünç, dolu dolu ver geri,
sizler benim ödüncüm hepiniz can tanesi
canımı adamışım, okutacağım sizi..

neler feda etmezdim saçının bir teline

sen, ey acemi mimar!
bir mabet inşa ettin bin bir emekle
duvarları sırçaydı,
harcını yoğurmuştun sevgiyle
sabır örmüştün, gündüz- gece
temeli aşktı, koruyordun özenle

Gökler ağlıyordu sanki şehitlere,
Erkenden Nusrat’ la başladım ziyarete,
Çimenlik Kalesi’nde gezindim adım adım.
Siperleri, tabyaları dolaştım:

Anzak Koyu’nda birden bire

Ne çok şiir kırıntısı birikmiş içimde

Hepsi senli birer hece

Hepsi ayrı bir bilmece

Bir düş gördüm geçenlerde,
Bir ateş topu vardı orta yerde.
Etrafındaki dört er
Şehit olacaklardı göz göre göre...
Yırtıcı bir aslan kesildi İbrahim
Bir baba şefkati ve çevikliği ile

Gecenin koynunda
Garip bir salkım söğüdüm ben
Hep sana doğru eğilen
Sense bir nehirsin
Nereye koştuğunu bilmeden
Umarsızca akıp giden

Dil ölüm getirmez sevdiceğim...
Düş bu ya;
Ölmüşüm kahpe bir akşam vakti
“ Kişiyi nasıl bilirdiniz? “ diye sormamışlar bile
Dağıtıvermişler hemen oracıkta
Mirasımın hepsini…

BİLEMEZSiN

Bilemezsin nasıl dostuz
Nasıl sırdaşız yıldızlarla
Neler söyleşiriz dilsiz hecelerle
Yalnızlıklarından dert yanarlarken

Sevda nice uzaklıktadır usta?
Gökteki yıldızlar kadar mı uzak?
En uzak yıldızların da mı ardında?

Sevmek ne kadar derindir usta?
Kaç kulaç, kaç arşın, kaç fersah dersin?